Valentijn in Brazilië – de liefde uit een vorig leven

Foto (detail): Wikipedia / Carte de Saint-Valentin, Vers 1910

DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – CURA 5

Brazilië is het elke dag Valentijnsdag, want elke dag kan je de partner van je leven tegenkomen. En als er iets te feesten valt, dan is het in Brazilië feest, ook met weinig geld, of misschien wel juist daardoor.

João, zo zal ik hem noemen, kende niet veel geluk meer. Niet op Valentijnsdag en ook niet op niet-Valentijnsdag. João, een sympathieke en bloedmooie jongenman, een stuk uit een stuk, een atleet gedurende vele jaren, was de zak. João, zo’n 24 jaren jong, had een ernstig verkeersongeluk gehad. Zijn rug had dat niet fijn gevonden, een complete dwarslaesie was het gevolg geweest. Liggen en tv-kijken was zo’n beetje het enige wat hij nog kon. De sportzender stond voor hem als voormalige atleet dan ook 24 uur per etmaal aan. Ook het kunnen praten was hem nog maar amper gegund.

João woonde met zijn ouders in een landhuis omgeven door veel prachtig groen binnen een uitgestrekt en beveiligd condominium op meer dan een uur rijden van de hoofdstad van de deelstaat Bahia. Via via, zo gaat dat in een land als Brazilië, had men van mij gehoord, en werd ik verzocht om João een keer te zien, te behandelen zo mogelijk, en de ouders advies te geven.

Verschillende zondagen, zo om de 2 weken, werd ik opgehaald voor de relatief lange rit naar het condominium om tegen de avond weer te worden thuisgebracht. Alles bij elkaar een hele onderneming, een paranormale doktersvisite op het platteland. Mijn kennis van het Braziliaanse Portugees had in die tijd slechts de lengte minder dan een half A4’tje. De hoeveelheid kennis van het Engels van de vader van João kon op een half rijstvloeitje. Daarmee stak hij qua taal met kop en schouders boven de gemiddelde Braziliaan uit, zelfs hoogleraren die ik ontmoette en behandelde, kenden slechts een geamputeerde hand vol woorden. Daarbij genomen het feit dat João door zijn dwarslaesie amper kon praten, vervormde klanken kwamen uit zijn keel, in het Braziliaans Portugees wel te verstaan. Ik vroeg mij af, vroeg mijn geesten, wat de bedoeling was. Kon het niet nog wat ingewikkelder, waarom geen hazenlip erbij om de communicatie nog wat ingewikkelder te maken. En waarom moest ik João zien, terwijl het land stikte van de healers en helderzienden, in alle soorten en maten, en die gewoon de taal machtig waren.

Maar omdat ik niet in God geloof in traditionele zin, vroeg ik me maar niets meer af en deed mijn werk zoals ik vond dat ik het moest doen. Tenslotte werd ik gevraagd, en had ook storingen van hoogleraren psychiatrie en psychologie behandeld, met succes.

João was, wonderwel, een optimistische man. Als hij het had geveinsd, dan had ik het zeker waargenomen. Sport was nog steeds zijn alles, alhoewel het voor hem een beschouwende geworden was. Met behulp van zijn vader als ‘tolk’, deze verstond wat João dacht en zei, en ‘vertaalde’ wat ik aan Portugees te melden had, kregen de consulten vorm.

De defecten aan zijn lichaam, zijn ruggengraat, kon ik niet repareren, maar er was voor mij ander, zinvol werk te doen. João en zijn inwonende geest moest nog een heel leven verder met een lichaam dat het op cruciale punten had laten afweten. Daarbij was zijn lichaam verkrampt, zowel spieren als zenuwen, een logisch gevolg van de verbouwing die door het ongeluk had plaatsgevonden. Het lichaam, de lichamelijke systemen, hadden een andere stroomsterkte aangenomen, hadden zich moeten aanpassen, maar nog wel wetende hoe de heer van het lichaam, João, te kunnen en te moeten dienen.

Tijdens de behandelingen gaf ik João informatie die ik van mijn geesten over hem ontving. Informatie die was bedoeld hem voorzichtig inzicht te geven in zijn verleden, en voor te bereiden op een andere toekomst. De (paranormale) gesprekjes tijdens de behandelingen, vol van gedoseerde info, hield ik als een pratende kapper tijdens zijn knipwerk wanneer deze als een bartender het over alles en niets had, meestal over niets. Door mijn stem en mijn magnetische passes, raakte João licht in trance, en konden mijn boodschappen aan hem meer beklijven. Ondanks een zeer positieve levensinstelling had hij een aantal vragen die er toe deden, zeker wat de toekomst betrof. Hij vroeg er niet naar, maar zijn niet gestelde vragen kwamen wel door in mijn bewustzijn, telepathie kan dat genoemd worden.

Na elke behandelsessie op de zondag werd er een uitgebreide barbecue gehouden in de tuin. Op de rooster lagen Braziliaanse worstjes die niet meer konden vliegen en kippenvleugels die zich roerloos hielden. De bedoeling was dat ik zoveel zou eten totdat ik zou knappen, een blijk van waardering, maar wat lastig voor me.

João’s actieradius, zeker op gebied van de liefde, was nul. Althans dat zou verwacht mogen worden. Een danspasje maken was er niet meer bij, Braziliaans biertje met vrienden in de kroeg evenmin. Flaneren langs het strand (het condominium bevond zich niet ver van zee) om de mooiste tangaslips met inhoud te bestuderen, en om deze in tanga’s wonende meiden zo mogelijk uit te nodigen voor een date, behoorde niet meer tot de mogelijkheden. Op vrijersvoeten kunnen gaan, kansen op de huwelijksmarkt, vrijwel uitgesloten. Vragen, gedachten die João bezighielden. Met een stel gezonde dansbenen stond ikzelf op de Braziliaanse wereld, ik kon gaan en staan waar ik wilde. Vriendinnen had ik voor Hollandse begrippen in overvloed, maar de juiste vinden was nog niet zo gemakkelijk, en ik had geen dwarslaesie.

Maar met de liefde is het als met het (Nederlandse) weer, het kan vriezen en het kan dooien, en geluk, ook wel eens positief karma genaamd, moet maar net op je weg komen. Statistisch gezien zou João op de huwelijksmarkt van amper tot niet kunnen scoren. Maar er was een maar.

Bij de 2e of de 3e zondag dat ik ten huize van João verscheen deed zich tijdens de behandeling een opmerkelijke gebeurtenis voor. Als voormalig docent weeg ik altijd mijn woorden alvorens in een consultsituatie iets te berde te brengen. Als paragnost kunnen je woorden zwaar worden gewogen, belangrijk zijn, soms nog in de herinnering blijven tientallen jaren nadat ze zijn uitgesproken. Tijdens mijn behandeling van João glipte uit mijn mond: Em breve você tem uma namorada, uma mulher de vida passada, se carsar (binnenkort heb je een vriendin, een schatje, een vrouw uit een vorig leven, je gaat trouwen).

Ik kon het niet meer inslikken, het was eruit. Ik begreep onmiddellijk het gewicht en de vergaande strekking van een dergelijke boodschap. Dit mag nooit verteld worden, mits zekerheid, aan een persoon in een op dat gebied vrij uitzichtloze situatie. Gelijk de oprisping, die beroepsmatig me nooit eerder overkomen was, begreep ik dat de boodschap gestuurd was en ik ‘slechts’ doorgeefluik (als transmedium) was geweest. Ik kon vervolgens gelijk weer de regie van mijn eigen consult terugvorderen, en legde João, via zijn vader, meer gedetailleerd uit wat er op zeer korte termijn in het verschiet lag. Zowel João als zijn vader keken me blij maar ook onthutst aan. João aan de scharrel, op korte termijn, trouwen, vette vraagtekens?! Ik had gedaan waarvoor ik blijkbaar gekomen was, kleine lichtpuntjes in João’s ogen en in die van pa en ma. Inmiddels was ik honderd procent zeker van wat er uit mijn mond was gerold. Hoe en op welke manier, dat zou moeten blijken.

Na 2 weken werd ik weer opgehaald, weer een lange weg met conversaties in steenkolen Portugees en drie woorden Engels. We reden het condominium in, de auto werd gestald en we liepen de grote tuin in. João zat aan de rand van de tuin in een rolstoel… en er half naast een bloedmooi spettertje van heb ik jou daar, zo van om en nabij de 21 lentes. Het was duidelijk dat ze elkaar mochten, lief hadden, elkaar beminden. Spettertje was niet meer van hem weg te slaan, was zijn geliefde, zijn rolstoelduwstertje, verpleegster van beroep, kortom zijn alles. Rechtstreeks uit een vorig leven had ze zich een weg gebaand naar hem, naar de huidige man die in een vorig leven zijn of haar partner was geweest. Mijn geesten hadden dat gezien, hem via mij willen informeren, hem alvast een hart onder de riem willen steken, op weg naar een betere gezondheid.

Vader had João kort daarvoor meegenomen in de rolstoel naar een spirituele bijeenkomst in de buurt. Daar hadden ze elkaar ‘ontmoet’, zoiets als een lotje uit de Europese loterij met een kans op winst van één op totdat je niet meer kan tellen. João glimlachte me reeds tegemoet, dankbaar als hij was voor wat op zijn pad was gekomen. Hij bedankte mij, en ik vertelde hem dat ik slechts de boodschapper was geweest. Desalniettemin kreeg ik een berg liefde van hem mee, en deelde in het geluk dat hem was toebedeeld.

Enkele maanden later liep ik ergens aan een voor mij onbekend strand. João in zijn rolstoel en spettertje bleken er vertier te zoeken, zagen mij en kwamen me tegemoet, ontroerend, hij toonde mij zijn hand, een trouwring blonk onder de Braziliaanse zon.

Ik kon mijn tranen amper bedwingen, en ging voort in het besef dat in Brazilië het elke dag Valentijnsdag kon zijn.

________________________________________________
Relevante artikelen die deel uitmaken van de serie
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – CURA

De paranormale ‘intelligentsia’ van Gemert: God zit in Brabant zelfs tussen vermolmde vloerplanken
HAP Hippocrates – Vijfsterren huisarts Nico van Hasselt
Case of Ricardo B.: Study on Extrasensory Voice Hearing / Auditory Hallucination
Valentijn in Brazilië – de liefde uit een vorig leven
Dutch medium Fien van der Putten – The Faith Healer van Gemert
Case of Rose T. & Mila B.: Study on Secondary Amenorrhoea
Het hart van Snowden en het hoofd van Obama
Case of Kor G. & Jody O.: Study on Eczema / Atopic Dermatitis

Mediumistic Journalism, paranormale onderzoeksjournalistiek, bevat tevens de series

DOCUMENTO ARTE MAFIA – MEDICO
DOCUMENTO ARTE MAFIA – JUSTICIA
DOCUMENTO ARTE MAFIA – QUIMICO
DOCUMENTO ARTE MAFIA – DESPOTISMO

DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – CURA
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – PASADO & FUTURO
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – REENCARNACION
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – ARTE POR ARTE

__________________________________________________

Update 07-01-2018