Nooit eerder kwam ik zo vaak met journalistiek in aanraking en nooit eerder met zovele journalisten, de nooit geboren AI-journalisten van Google Gemini incluis, als de laatste maanden in enkele weken tijds. Mercurius moet hoog aan mijn astrologische hemel hebben gestaan. Een nieuw te ontwerpen persbericht vanuit Barcelona door Sprai.io per mail, chat en telefoon aangestuurd, diende journalisten, correspondenten, presentatrices en cineasten met AI-technieken te bereiken. Een voor mij amper te begrijpen en op zijn minst onlogisch te bedienen applicatie, geavanceerd dat wel, bracht me tot wanhoop. Ik weet niet anders dan dat de “o zo makkelijk en intuïtief” te installeren en te bedienen applicaties, in ieder geval bij mij, tot levensbeëindigende emoties leiden. We kennen allemaal de trauma´s van het in elkaar zetten van een Ikea wandmeubel met een ‘handig’ vertaalde gebruiksaanwijzing waarna onbekende schroeven en zeskantige moertjes steevast overblijven en in de keukenlade belanden.

Na weken ploeteren en uren durende chats met en zonder telefonische aansturing, kon het persbericht zich verspreiden nadat de ICT-paniekmodus zich volledig van me had meestergemaakt. Ook het wereldwijd intuïtief geachte Apple-instrumentarium brengt menige voormalige Windowsgebruiker aan de rand van de afgrond, en de bewindvoerders van de plaatselijke boekhandel blijken dezelfde ervaringen te hebben met het intuïtief geachte Apple. Gelukkig dat ik me mag prijzen met Effect Internet Service, een ICT-genie in het Nederlandse Nieuwegein die meer dan eens me via TeamViewer de weg wijst. Ook de jongens van de plaatselijke Rossellimac Apple Premium Reseller bieden frequent standaard (gratis) assistentie aan. Maar het blijft ploeteren, en een werkende teleprompter voor streaming te configureren blijkt niet mogelijk te zijn.

In tegenstelling tot het vermaarde persbureau EFE kon het Sprai-persbericht echter wel vergezeld gaan met een bult aan fraaie afbeeldingen en toegevoegde documenten die naar inzicht van de ontvangende journalist kon worden gebruikt voor publicatie online of met 300px op papieren media. Ook het relatief karige aantal te gebruiken woorden en de enkele toegestane foto bij een meer geïnstitutionaliseerd persbureau als EFE of bij PCWire kon royaal worden overschreven, heerlijk. Geen 400 woorden, maar met gemak even over de 1000 door RAE (Real Academia Española) geclassificeerde Spaanse woorden. Ik schreef dan ook geen persbericht, maar meer een krantenartikel van welhaast een halve papieren pagina, heerlijk, fantastisch. Journalisten vinden het prettig, zo wist ik, om uit oneliners en frases te kunnen kiezen en de lezers uit hun cultuurgebied inhoudelijk en grammaticaal tailormade te kunnen bedienen.

Het goed opgezette AI-systeem van aangesloten media, journalisten en influencers kon vooraf worden geraadpleegd om te zien in welke thema´s de betreffende journalist geïnteresseerd en bedreven was. Een bestand van duizenden geloofsgenoten in de journalistiek, waarbij welhaast ook vermeld werd welke boeken of films deze scribenten lazen of bekeken. Bij mijn keuze werd zijdelings opgemerkt dat de media uit Mexico niet aan te bevelen zouden zijn. De Mexicaanse pers zou niet geïnteresseerd zijn in specifiek Spaanse geschiedenis. Ik wist wel beter en handhaafde mijn keuze. De Mexicaan, ver van het voorheen koloniale moederland, zou meer guts hebben het woord promiscue aan een vroegere koningin te willen verbinden. En zo geschiede extra sensorisch voorzien. Binnen 15 hele minuten na publicatie stroomde mijn mailbox vol met door AI gegenereerde meldingen van belangstelling door honderden Mexicaanse media en journalisten kenbaar gemaakt zoals de applicatie mij vervolgens liet zien. Belangstelling gecategoriseerd in “Interesados” (contact in behandeling), “Aperturas” (geopend) en “No abiertos” (niet geopend). Mexico here we come.

Journalistiek, zeker de extra sensorische (mediamieke) onderzoeksjournalistiek die ik bedrijf, is een bijzondere. Klassieke journalisten beloven veel, zeker in Spanje, maar overgaan tot publicatie hangt af van vele zelfs voor een medium welhaast onbekende factoren. Hoewel door mij verwacht was ik toch prettig verrast toen de eerste nationaal bekende Mexicaanse krant, Pausa.mx uit de stad Chihuahua in de gelijknamige deelstaat een groot artikel plaatste met het persbericht als leidmotief. Het boek reisde vervolgens imaginair van de krant Periódico Pausa naar dagblad Periódico Saltillo in Saltillo in de deelstaat Coahuila de Zaragoza die het artikel op de voorpagina redactioneel recommandeerde. Ik reisde vanuit Spanje op een paranormaal-virtuele manier mee. Het was op dat moment in beide steden erg warm en voelde aan mijn lippen dat de lucht erg vervuild was.

Per toeval blikte ik op mijn LinkedInpagina dat ik sinds de uitgave van mijn eerste twee boeken in 2010 en 2011 amper had gebruikt als social media. Ik veranderde gerelateerd aan mijn nieuwe boek enkele gegevens en koppen in het profiel en plaatste een achtergrond. De volgende dag liet LinkedIn me weten dat op basis van mijn profiel médium, periodista de investigación y autor er vele connecties te maken zouden zijn met journalisten. Ik benaderde, zonder me te introduceren met een verzoektekst, een tiental (bekende) Spaanse journalisten. Vrijwel onmiddellijk werd mijn verzoek om connectie ingewilligd, blijkbaar slechts op basis van het profiel waarbinnen extracties van (Spaanse en Mexicaanse) artikelen waren opgenomen. Ook het artikel, een column over de in 2016 reeds waargenomen moordaanslag op Donald Trump zal journalistiek zeker tot de verbeelding hebben gesproken. Ik verzocht,, vervolgens vrij willekeurig, 50 andere aan de journalistiek gerelateerde verkondigers van het Mercuriale woord zich aan mij te willen verbinden. In enkele weken tijd werd ik verbonden met meer dan 400 Mercuriale dienders: journalisten van alle disciplines, presentatrices, cineasten, uitgevers, universiteiten, krantenmagnaten, Forbes Woman, een aan het Vaticaan gelieerd magazin, alle chefs van nationale Spaanse tv-omroepen, Reuters, Europa Press, conservators van musea in Griekenland en Egypte, oorlogscorrespondenten in Gaza. Ik had er dagen boeiend werk aan, en nog. Te bezien valt, hoe het organisch opvolging te geven.

Een bericht in het Spaans en Engels geschreven stuurde ik na acceptatie van mijn connextieveroek aan de nieuwe LinkedIn-vrienden als dank. Daarin melding gemaakt van mijn mediamiek-journalistieke voorgeschiedenis, het spreken met overledenen zoals met Ayrton Senna en historische Spanjaarden, en als schot voor de boeg dat elke bediener van de journalistiek een paranormale gave, hoewel vaak sluimerend, in zich draagt. De reactie op die kennismaking achteraf was meer dan eens geweldig, met oneliners als: wat een opzienbarend en geweldig curriculum heb je; vereerd je in mijn vriendenkring te hebben; succes met je paranormale werk; geen toeval je ontmoet te hebben; een nieuwe vorm van onderzoeksjournalistiek; introduceer me in je extra sensorische wereld, en vele malen: Dank, Martien. Alle grote jongens (en meisjes) van alle gerenommeerde nieuwsmedia hadden zich aan mij verbonden en ik mij aan hen.

Een semi hypnotische sessie online is in voorbereiding om in ieder geval alle aan mij verbonden LinkedIn-journalisten in de gelegenheid te stellen de oorsprong voor hun passie of commitment met journalistiek in een vorig leven te kunnen traceren. Het hoe en wat van de technische uitvoering stuit ondanks weken onderzoek op problemen. Problemen die men tegenwoordig overal en nergens uitdagingen noemt. Als men stervende is, is het zeker ook een uitdaging als je stikt in rochelende slijm, hypocriet woke-gedeformeerd taalgebruik. Voor een Spaanstalige Live sessie wil ik gebruikmaken van een teleprompter om me volledig op de overdracht te kunnen concentreren. Geen bedrijf dat wel wervend Hosanna-gereutel op hun website heeft staan wil garanderen dat de combinatie Macbook-LinkedIn Live-teleprompter zonder kleerscheuren de lucht in kan. Vooraf opnemen is uit den boze, rechtstreeks en onmiddellijk doorstoten naar de maagdelijke kern. Komt tijd, komt raad.

Vooraleerst is zaak mijn kunsthistorische ontdekking in 2014 gelijk na aankomst in mijn derde vaderland gedaan en in het Nederlands beschreven en inmiddels vertaald en op LinkedIn te lezen als “Al-Ándalus dio origen al arte abstracto histórico. Kandinsky, Mondrian y Rothko tuvieron una vida pasada como esclavos de la iconoclasia morisca” (Al-Andalus als historische oorsprong van abstracte kunst. Kandinsky, Mondriaan en Rothko hadden een vorig leven als slaven van moors iconoclasme) te laten publiceren in Diario de Jerez in Jerez de la Frontera. Arantxa Cala Hurtado, een journaliste met journalistieke diepgang en vermogen die ik bewonder, legt de laatste hand aan een artikel waar de stad Jerez historisch blij mee zal zijn. In Jerez tijdens mediamieke wandelingen in trance toonde ik aan de hand van het plaveisel aan, waarvan fotografische opnamen zijn gemaakt, dat Al-Andalus, het Spanje onder de Moren, de bakermat was van de abstracte kunst, en dat zowel Kandinsky, Mondriaan en Rothko er een vorig leven hadden. Het vorige leven van Mark Rothko als Akaiba de steenhouwer in de eveneens historische stad Córdoba, en de paralellen met zijn leven als religieus abstracte schilder in zijn recent actuele heden is volledig beschreven. De gerenommeerde kunsthistoricus, prof. dr. Javier Mateo Hidalgo van de UCM (Universidad Complutense de Madrid) was zo onder de indruk van de uitkomsten van het extra sensorische onderzoek, dat hij voorstelde de vorige levens van meerdere kunstenaars onder de loep te willen nemen. Een gezamenlijk researchproject laat zich op termijn aandienen.