Martien Verstraaten, Psychic & Mediumistic Journalist

Miguel de Cervantes, de Griekse redenaar die in Spanje incarneerde

De naam Cervantes was me bekend, als kind had ik enkele keren naar plaatjes gekeken in Don Quichot dat ik hield voor een kinderboek. Pas jaren later begreep ik dat Miguel de Cervantes meer was dan alleen de auteur van Don Quichot, dat hij iets met taal van doen had, immers, in het hart van de stad Utrecht bevond zich de hoofdzetel van het gerenommeerde Instituto Cervantes Utrecht, dat in Nederland gold als veruit de beste keuze om Spaans te leren. Nadat ik in 2014 in Spanje ging wonen en me meer in de Spaanse cultuur verdiepte begreep ik dat Miguel de Cervantes een van de belangrijkste roman- en toneelschrijvers uit de Spaanse literatuur was. De plaatjes in Don Quichot tijdens mijn kindertijd hadden me blijkbaar jaren op het verkeerde been gezet. In de mate van belangrijkheid in de literatuur, zo begreep ik steeds meer, is Miguel de Cervantes voor Spanje wat Joost van den Vondel voor Nederland is en William Shakespeare voor Engeland. Cervantes´ invloed op de Spaanse en Franse taal was zo groot dat men in beide landen hun taal benoemde als ‘de taal van Cervantes’. Het is september 2020, het manuscript voor het uit te geven boek over de vorige levens van zes historische Spanjaarden nadert zijn einde. Ik twijfel al een paar dagen of ik de reïncarnatieve doopceel van een zevende Spanjaard extrasensorisch zal lichten om aan het manuscript toe te voegen. Op een avond laat ik mijn gedachten gaan over de vraag wie de hypothetische zevende zou moeten zijn. En vervolgens óf er wel een zevende moet worden toegevoegd. Luis Buñuel komt in me op, de cineast die ik al een leven lang bewonder, zelfs een groot schilderij aan hem heb gewijd. Maar het gevoel zet niet door, blijkbaar zijn er bij de keuze andere factoren van belang, factoren die ik niet ken. Een soortgelijk dilemma had ik bij Antoni Gaudí, Picasso en Theresia van Ávila. Gaudí was niet een eerste keuze, over Picasso waren al bibliotheken vol geschreven en Theresia van Ávila leek me een te braaf mens. Uiteindelijk brachten externe factoren, zoals vooraf ontvangen paranormale beelden van deze hoofdrolspelers, me bij hen en alle drie de keren was ik erg ingenomen met de keuze die ogenschijnlijk niet volledig uit mezelf was gekomen. Blijkbaar waren er andere krachten die speelden, spirits die mij nóg beter kenden dan ik mezelf. Ook Francisco Franco komt even in me op, er zal veel te verhapstukken zijn, maar ook dat gevoel zet uiteindelijk niet door. De volgende ochtend ben ik druk, er moet bloed geprikt worden bij het laboratorium en de uitslag opgehaald worden van een röntgenfoto van het kaakgewricht. In de parkeergarage start ik de auto, vervolgens taxi ik naar de oprijhelling om naar buiten te rijden. Op momenten van willoze concentratie als deze, zoals ook bij het afwassen, slaan geesten altijd bij me toe. De lezer wil niet weten welke overledenen er steevast aan de aanrecht komen tijdens de afwas, overigens zonder een hand uit te steken. Bij de oprijhelling is het hetzelfde, geesten zien hun schoon bij me in te breken. Met muggen en vliegen is het hetzelfde. Als ik in de meest ongemakkelijke of kwetsbare houding zit, een plint schilder of een stopcontact wil aanleggen onderin het donkere aanrechtkastje, ja, dan wordt je zeker gestoken of geplaagd, althans ik, door vliegen en muggen. Met geesten is het hetzelfde. De oprijhelling vraagt grote concentratie, ik kan aan niks anders denken want als ik stil kom te staan op de helling wegens een andere auto die naar beneden wil, dan moet ik Grua laten komen, de gratis Spaanse Wegenwacht, om te worden opgesleept. Welnu, Cervantes en zijn adjudanten blijken dat te weten. Ik sta in de startblokken om de oprijheuvel te nemen, richt mijn ogen op de grote ronde spiegel boven aan de helling en… er wordt me gezegd dat het vorige leven van Cervantes zich afspeelde in Griekenland en dat in die incarnatie hij een guitige redenaar was die van de zenuwen gigantisch stotterde. Ik zie gelijk ook waarom hij toen zou hebben gestotterd, zenuwachtig was. Ook ontwaar ik dat er grote gelijkenis is, ook fysiek, tussen Cervantes in Spanje en de man, de redenaar, in Griekenland. Beide met een spitse smalle neus en rank lichaam, alleen de Griekse voorloper is wat kleiner. En dat komt allemaal bij me binnen in een nanoseconde op het moment dat ik verdorie de helling met de auto wil nemen. Konden de geesten niet even wachten totdat ik rustig aan een tafel zat voor een kop thee? Ik ken de goede man, Cervantes, niet. Nooit een boek over hem gelezen, noch een biografie. Hij is de man uit mijn jeugd van het boek met plaatjes en mij bekend door de hoofdvesting van het instituut van zijn naam in Utrecht, meer weet ik niet. Natuurlijk heb ik zijn uiterlijk op een van de vele affiches wel eens gezien. Ik beloof Cervantes en zijn gevolg, dat als het klopt dat hij ook in zijn Spaanse incarnatie een stotteraar was, ik zijn leven en vorig leven aan mijn boek zal toevoegen, maar dat ik nu met mijn auto wil opschieten. Na het bezoek aan de medische diensten en eenmaal thuis aan mijn grote witte schrijftafel open ik Google en tik Cervantes in gevolgd door ‘stotteraar’. Een hele rits aan artikelen over Cervantes die stotterde komt in beeld. De informatie uit de geestenwereld was dus volledig juist. Ik besluit zoals beloofd zijn reïncarnatieve doopceel te lichten. Hoe kon ik weten dat Cervantes, een man uit de XVI eeuw stotterde? Dat kan iemand niet weten, behalve als hij een helderziende of medium is die berichten uit de andere wereld ontvangt, en ja ik ben een helderziende en een medium. Cervantes heeft blijkbaar gepraat met Lola Flores, Gaudí, Picasso en Theresia van Ávila. Ze zullen hem gezegd hebben: “Miguel, als je Martien Verstraaten wilt bereiken dan moet je hem iets laten zien of iets in zijn oor fluisteren, iets waardoor hij vertrouwen in je krijgt. …