Martien Verstraaten, Psychic & Mediumistic Journalist

Theresia van Ávila: Mijn vorige leven als Beatrice van Kreta, een autistisch-paranormaal meisje

Wat er aan voorafging: Mystica Theresia van Ávila: ‘Geen wonder dat God zo weinig vrienden heeft’ Theresia van Ávila was Beatrice van Kreta en Beatrice van Kreta werd na haar dood incarnatief Theresia van Ávila. Voor een belangrijk deel incorporeerde Theresia een leven lang haar voorgaande incarnatie als Beatrice omdat deze na haar dood besloot een incarnatie als Theresia aan te gaan. Op zich een niet ongebruikelijk mechanisme van een entiteit binnen een incarnatiecyclus. Echter, ingeval je Theresia bij de staart wilde pakken had je de kop te pakken en als je de kop wilde kreeg je de staart. Dat was tijdens haar leven als Theresia het geval, maar ook de eeuwen erna toen middeleeuwse geleerden en andere vermeende wetenschappers tot op vandaag vat probeerden te krijgen op het fenomeen Theresia, de nar, heilige, mystica, kerkleraar, comateuze schijndode, schrijver, wetenschapper en de Da Vinci in het spiritueel-religieuze segment die ‘gek’ van God was. Haar incarnatie als Beatrice zal licht werpen op haar leven als Theresia. ELKE DAG EEN ANDER GEZICHT, WISSELEN VAN MASKERS In het eerste beeld dat ik als channelend medium kreeg van Beatrice, de incarnatieve voorloper van Theresia van Ávila, is ze nog een heel klein meisje. Ze experimenteert met de manier waarop ze zich laat zien aan de wereld om haar heen. Het is de basis voor de latere Theresia waarvan ik gezeten op de toiletpot in de pose van De Denker van Rodin de eerste extra sensorische beelden kreeg. De latere nar binnen de incarnatie van Santa Theresia vindt per definitie zijn oorsprong in de eerste oefeningen van de kleine Beatrice op Kreta. Extrasensorisch filmbeeld en achtergrondscenario Voordat Theresia aan het woord komt ontvang ik een filmbeeld op mijn extrasensorische beeldscherm: Een klein meisje trekt met tussenposen een verschillend gezicht dat ze voor een moment fixeert. Het kindje Beatrice, stammend uit een Venetiaanse vader en Kretenzische moeder, volgt haar innerlijke stromen, impulsen, waaraan ze instinctief toegeeft. In haar binnenste voelt ze zonder het te beseffen opwellingen om dat wat in haar hoofd omgaat, de eerste kindergedachten zou je kunnen zeggen, naar buiten te brengen. Het is een noodzaak, omdat haar kinderhoofdje zich anders niet prettig voelt. Als toeschouwer, ouder, psycholoog of medium, zou je kunnen zien, dat regelmatig haar innerlijk systeem moet worden leeg gemaakt, opgeschoond. De oorzaak is een steeds terugkerende bron in haar die bij toerbeurt een andere persoon aan het woord laat. Die andere persoon of personen in haar, delen in haar, laat ze spreken door deze te fixeren op haar gezicht, zoals een acteur, clown of carnavalist een masker opzet om even iemand anders te verbeelden of te incorporeren. De kleine Beatrice heeft pas de eerste schreden gezet op het pad van mimicry van innerlijke personen en innerlijke poses. In de loop van de jaren zal ze er een hoge graad in behalen. Haar eerste oefening ontstaat vanwege een hondje van terracotta waarmee ze speelt. Het hondje kijkt haar aan met een scheef kopje. Beatrice beantwoordt de blik met een scheef kopje richting hondje. Ze bevriest haar gelaat, de huid van haar gezicht, in een uitmonstering waarvan ze denkt dat die gelijk aan die van het hondje is. Beatrice ervaart dat haar instinctieve gevoelens en gedachten op haar gezicht kunnen worden bevroren. Het geeft haar rust. Voor toeschouwers een vliesdun masker in melkkleurig perkament uitgevoerd, een tweede huid. Wij, mijn geesten en ik, besluiten Theresia zelf aan het woord te laten in een regressie naar haar vorige leven als Beatrice van Kreta. Theresia: Het is nieuw voor me [deze regressie naar Beatrice], maar ze is me beslist niet onbekend. Ik heb het gevoel van haar mijn hele leven in me gedragen, zonder dat ik er naamgeving aan gaf. M: Theresia, ik neem je zo dadelijk mee naar het moment van je eerste ervaring als ‘Het meisje met de meerdere gezichten’, wellicht de eerste van dit type ervaringen tijdens een serie aan incarnaties. M: Maak een duik in je verre verleden, teruggaand vanaf je geboorte als Theresia van Ávila in 1515 naar de periode van de incarnatie van Beatrice van Kreta. M: Ik tel van een tot vijf, en bij vijf ervaar je ‘Het meisje met de meerdere gezichten’. Beschrijf wat je voelt, waar je bent, wat je ervaart, een, twee, drie, vier, vijf… Theresia: Mijn gezicht trekt aan me, een dun masker op mijn gezicht, nieuw vel over mijn oude huid heen, dubbele huid, het ene vel trekt aan het andere. Ik ben nu even twee in plaats van een persoon, tenminste, wat mijn gezicht betreft. Als ik de spieren van mijn oude gezicht beweeg beweegt het masker niet mee, daarom trekt het. M: Aha, is het vervelend? Theresia: Ja en nee. Het trekken went en na verloop is het trekken weg. Het masker is prettig, de eigenaar er van, die geest in mij, wil er uit en komt er uit via het masker. Dan voel ik me goed. M: Waar ben je, vertel hoe je omgeving eruit ziet, en beschrijf je lichaam. Theresia: Ja, ik ben op een veldje nabij een kleine afgrond die naar lager gelegen land leidt, maar onze zee is verder weg. Ik zit op de hurken en voel de wind om mijn hoofd. Ik ben een klein en moedig meisje en heb een rode muts met pluimen scheef op mijn hoofd. Ik houd van de muts. M: Waar ben je moedig in Beatrice? Theresia: Ik durf langs de afgrond te lopen. M: En wat nog meer Beatrice? Theresia: Ik durf mensen bang te maken of in verwarring te brengen met mijn gezicht. M: Hoe dan? Theresia: Door roerloos hen aan te kijken met het andere gezicht en niets te zeggen. Dat vinden ze niet fijn. M: Waarom doe je dat Beatrice? Theresia: Dat weet ik niet. Misschien wil ik contact terwijl ik dat ook niet wil. En door hun lang aan te kijken zijn zij niet meer de baas over mij maar ik over mezelf. En het is ook een spelletje. M: Spelletje? Theresia: Door …