Conductor of energetics in Atlantis in order to dematerialize young adults
“… een supersonische trilling hoger dan het soprane geluid van gierende Rolls-Roys motoren van een colonne Boeings 747, stand-by voor een interplanetaire vlucht”
Na een intensieve periode van werken en lange tijd na het ervaren van een klassieke regressie in de jaren 80, viel ik op een ochtend bij het ontwaken automatisch in een regressieve droom. De onbewust staat van autohypnose, een trance, waarin ik mezelf blijkbaar had geplaatst, bracht me een tweede keer, in meer detail, naar een tijd en plaats die ik in mijn droom interpreteerde als een Atlantische periode, althans dat was wat de regisseur van mijn dromen me zonder woorden vertelde. Ondanks mijn kennis van het paranormale en ervaringen in die tijd, kende ik het woord Atlantis alleen via Plato, en classificeerde het in de fantasierijke ufologie van Erich von Däniken die Ufo’s in alles zag, en wiens boeken ik altijd op de geduldige planken had laten liggen van boekhandels en bibliotheken. Tot in detail beleefde ik een incarnatie in Atlantis meer dan 10.000 jaar geleden.
Het opkomende regressieve en gedetailleerde beeldmateriaal in mij kon ik dan ook op geen enkele manier relateren aan bewuste kennis die ik in dit leven over Atlantis had. De vele reïncarnatiesessies die ik in latere jaren met cliënten deed, bevestigden conform de uitgebreide literatuur hierover, dat ingrediënten van een vorig leven vaak wel maar soms ook niet manifest waren in het bewustzijn van cliënt en aspirant-remigrant. Atlantis kende ik dus niet, maar weldra zou dat drastisch veranderen. Ik begon de cycli van vorige levens meer en meer te vergelijken met de fases van dag en nacht. De verschillende bewustzijnsinhouden tijdens dag- en nachtcycli leken qua structuur identiek te zijn aan de cycli van leven en dood. En met de dood bedoel ik het ‘leven’ na de dood, overeenkomstig astrale periodes die Edgar Cayce met ‘Planetary Sojourns’ aanduidt.
The Planetary Sojourn, is het astrale tijdvak, de dood-periode, wanneer de ziel in het tussenbestaan zonder lichaam op vakantie is en voor zelfgekozen educatie zich bevindt onder de invloedssfeer van een of meerdere planetaire gebieden. Praktisch kan dat zich vertalen in bijvoorbeeld het comfortabel bestuderen van iets tot men er bij neervalt (Mercurius), een astrale disco willen bezoeken die 24 uur 7 dagen per week open is (Mars), gewoon de hemel dus, of metaforisch, om eens relaxed rijstepap met gouden lepeltjes te kunnen eten (Venus) na een hongerig leven met alleen (kom)kommer en kwel. Ik realiseerde me dat we elke avond sterven van de dag om geboren te worden in de nacht, en we op het einde van de nacht weer sterven van de nacht om opnieuw geboren te worden in de dag, als de haan kraait, de zon in Holland weer eens niet opkomt, en de roereieren schreeuwen om gezamenlijk verorberd te worden. En de cycli van dagen en nachten gelijk aan de cycli van vorige levens, zich aaneenrijgen als ketting en inslag in motief en daad voor een zelf gekozen eigen ontwikkeling.
Ik loop in een tropische tuin. Het roept associaties op met een Botanische tuin, maar dan zonder dak. Ik ben zo’n vijf à zeven jaar oud en al wandelend kijk ik om me heen, het is er prachtig. Ik loop alleen, maar in mijn achterhoofd weet ik dat er ergens zichtbare en onzichtbare begeleiders zijn. Ik voel me tot dat moment heerlijk vrij en kijk naar de prachtige in cultuur gebrachte tropische plantensoorten die her en der langs de stenen paadjes groeien en automatisch met water besproeid worden. Vanuit mijn kinderlijke nieuwsgierigheid wil ik het pad even af om bij een plant te gaan kijken, te gaan voelen aan het blad, en dan valt de bom, definitief.
Vanuit de ruimte boven mijn hoofd voel ik alsof er plotseling een grote kunststofachtige metalen Calimero helm die als een duikersklok naar beneden valt en over mijn hoofd heen schuift. Mijn kop met inhoud wordt nu definitief en voorgoed in bedwang gehouden, het is uit met de pret. Mijn vrijheid is in een klap verloren, voorgoed voorbij, en ik kan nooit meer helemaal zelf bepalen welke levensweg te gaan. Zodra ik een toegestaan pad in tuin of leven inga zie of voel ik geen enkele beperking, maar zodra ik van een blijkbaar vooraf uitgestippeld levenspad afwijkt voelt de onwrikbare ‘Helm’ als een stalen pinnen gevangenis aan mijn hoofd, waar geen millimeter speling naar links of rechts in zit. Het is letterlijk buigen of barsten. In de loop der jaren wen ik aan mijn mogelijk zelfgekozen lot, en gedurende vele jaren ervaar ik geen enkele hinder van de beperkingen van de Helm.
In een tweede episode wandel ik ‘s ochtends naar mijn werk, elke ochtend. Mijn werkruimte is een open plek in een fraai tropisch oerwoud. Deze ruimte in het bos is gelegen enkele minuten gaans even buiten de paleistuinen waar grote en sappige soorten onbekende vruchten groeien. Veel vruchten zijn groter dan die we nu kennen en het sap van daar loopt nog steeds in mijn mond bij het herhalen van de met veel gevoel geladen geur- en smaakbeelden. De locatie waarin ik leef heet Atlantis, en qua tijdsindicatie ervaar ik de periode ergens tussen 10 à 20.000 jaar geleden. Elke dag wandel ik vanuit de paleistuin naar mijn werkplek en baan me een weg door de paradijselijke en mals groene begroeiingen in het wat vochtige woud. Op de open plek in het oerwoud komt meer licht en het is er ook veel droger. Het is mijn thuis geworden. Mijn lichaam, ik schat dat ik nog geen 20 ben, houdt meer van droge dan van een vochtig habitat. Ik heb een normaal gebouwd jongenslichaam, vrij licht van huidskleur en met sterk gekrulde donkerbruine haren en met bruine ogen.
Vanaf mijn kindsheid ben ik door een Atlantische priestercoach begeleid om mijn talent om menselijke lichamen atomair en moleculair te transformeren, opnieuw te kunnen gebruiken. Dit met het doel om groepen geselecteerde personen interplanetaire reizen te laten maken met hun lichaam als voertuig en als brandstof. Het transformatieproces waar ik voor word aangesteld bestaat uit het dematerialiseren van de vaste stof waar het menselijk lichaam uit bestaat, en deze te transformeren in een puur energetische aggregatievorm. Vergelijkbaar met het atomaire mutatieproces dat plaats vindt wanneer water in verschillende aggregatievormen verschijnt: vloeibaar, in de vorm van stoom, of ijs. Ik verander menselijke lichamen van vlees en bloed tijdelijk in energetische lichtbundels die kunnen samensmelten met andere individuele lichtbundels tot een groot lichtcollectief en zichzelf vervoerend lichtschip.
Ik woon binnen de gebouwen van degenen die ik de Bestuurders noem, een wat erg afstandelijke soort aardige personen – het is hun aard – die ergens op het landgoed in een aantal fraaie en groot uitgevallen optrekjes zijn gehuisvest, koninklijke stallen van sobere maar statige architectuur. Op een bepaalde manier lijken ze een soort familie van me, ik behoor in ieder geval bij hen en misschien ben ik ooit door hun geadopteerd, en voor dit werk bestemd gemaakt. Alleen in de ochtenden, als de lucht en atmosfeer nog fris is geef ik les en begeleid ik een groep cursisten, allen jongemannen. De groep bestaat uit 12 geselecteerde jongemannen die zo tussen de 14 en 16 jaar oud zijn met een enkeling van 13. Deze aan de training deelnemende mannen zijn zeer getalenteerd voor dit doel, en hun maatschappelijke positie is vergelijkbaar met die van jonge topvoetballers anno 2007. Ondanks hun voor onze begrippen jonge leeftijd zijn ze volwassen zoals in onze samenleving mannen van 20 vaak al zijn. Om nog onbekende redenen zijn de bovenlichamen van de jongemannen altijd ontbloot, vanaf hun middel zijn ze gekleed in een soort rok die ik nog het meeste met oud Egyptische kledij associeer.
De training heeft als doel om het lichaam van elke cursist atomair en moleculair om te vormen tot een lichtbundel. De bundels van alle cursisten zal ik uiteindelijk samenvoegen tot een gezamenlijke energiebron die de vorm zal krijgen van een lichtschip om vanaf de aarde af te reizen naar een andere locatie of dimensie buiten deze planeet. De vliegbrandstof om een vlucht te kunnen maken is de atomaire energie die zich in elk menselijk energielichaam bevindt.
Ik ben weer in het bos en mijn groep van geselecteerde jongemannen nemen plaats in een kring op de trainingsplaats, fris, onbevangen, leergierig, dynamisch, vrolijk en alert. Als eerste behandel ik de deelnemers individueel met magnetische passes, om stukje bij beetje toegang te krijgen tot hun energetisch veld, en waardoor er automatisch een degelijke en noodzakelijke wederzijdse vertrouwensband groeit. Deze behandelingen ervaart iedereen als erg prettig omdat door de magnetische passes hun te hoge of te lage elektromagnetische trilling zich beter gaat voegen naar hun eigen aard en oorspronkelijke innerlijke afstelling, zoals een pc na herinstallatie weer soepeler en gladjes loopt. Deze passes herhaal ik dagelijks in een woordeloze spelvorm gedurende enige maanden, waarbij we gelijktijdig via onze ogen telepathisch communiceren om grappen uit te wisselen. Het elkaar steeds aanraken en recyclen van energie went snel en werkt als een prettige verslaving, zoals je verslaafd kunt raken aan de handen van een goede masseur of aan de woorden van een goede vriendin of partner.
Het niveau van de groepsdynamica stijgt snel en weldra kan ik beginnen met het afstemmen van de individuele energie op de beoogde groepsenergie. Paarsgewijs koppel ik bij toerbeurt tijdelijk twee mannen energetisch aan elkaar, door het paar elkaar wederzijds met energetische passes te laten bestoken. Het gevolg is dat de gekoppelde paren aan elkaar wennen en hun energie synchroon op elkaar wordt afgesteld. De een heeft te veel van wat de ander op een bepaald gebied te weinig heeft aan een energiesoort. Op deze manier krijg ik steeds meer grip op de groep en smeed de groep daardoor energetisch steeds dichter aan elkaar. Aan de ogen van de deelnemers kan ik zien wanneer de tijd rijp is om van sparringpartner te wisselen. De ogen beginnen dan zeer krachtig te flikkeren, en als ik niet tijdig ingrijp kan de energie te vroeg ontbranden en worden verkwist. Na enige tijd laat ik de paren dan ook van partner wisselen en koppel hen aan een ander die op dat moment geschikt is om in het individuele synchronisatieproces weer een ontbrekend energiedeeltje aan te kunnen vullen. Groepsdynamica zouden we dat nu kunnen noemen, en in termen van een bondscoach kunnen we het totaalvoetbal noemen, waarbij ieder de plaats van de ander kan innemen om de menselijke machine geolied te laten draaien.
De weken gaan voorbij, en de groep wordt hechter, de maanden gaan voorbij, en de groep wordt krachtiger en krachtiger. Bij het verstrijken van de tijd sluiten de onhoorbare tonen, frequenties en verschillende energetische octaven zich aaneen als bij sopranen, tenoren, alten, baritons en bassen in de richting van een hoog vibrerend nucleair slotakkoord. De individuele en collectieve accumulatie van atomaire en moleculaire energie van de 12 menselijke en mannelijke energiemachines vergt in het laatste deel van de trainingsfase een zeer nauwkeurige afstelling. De steeds hogere finetuning in de collegezaal van het bos heeft als doel om de steeds krachtig wordende kosmonauten niet bloot te stellen aan innerlijke implosies, explosies van voortijdige zelfontbranding. Dit omdat de hoge frequenties van de nucleaire processen in de kritisch geworden structuur van de fysieke lichamen van de cursisten een nauwgezette besturing vereist.
In de eerste maanden wanneer de deelnemers zich ‘s ochtends melden voor de trainingen, bestaan de jongemannen bij aankomst simpel gezegd voor de helft uit lichaam en voor de andere helft uit geest. Na afloop van een ochtendsessie, wanneer de training is afgelopen, is het eerdere verhoudingspercentage veranderd. De lichamelijk energetische component is verschoven naar de geestelijk energetische pool. Dit heeft ten gevolg dat gaandeweg de trainingen de deelnemers steeds meer delen van de ochtendenergie meenemen naar hun leven in de middag. In eerste instantie is hun middag en avondleven het standaard patroon, en het ochtendleven tijdens de training iets wat eraan wordt toegevoegd. Na verloop van tijd veranderen de verhoudingen tussen de energie van lichaam en geest compleet, en word het steeds moeilijker om zich in de meer fysieke werkelijkheid emotioneel en stoffelijk staande te houden. Hun lichamen worden smaller, ontdaan van elk spoortje vet en vaak als ik de cursisten na afloop van een sessie zie vertrekken, lijkt het er op dat ze bijna met de voeten van de grond huiswaarts zweven. Na enige tijd licht LIGT het zwaartepunt van hun bestaan in de ochtenduren en nemen ze de rest van dag op de koop toe. Desondanks blijft om voor mij onbekende redenen van de Bestuurders de opleiding strikt tot de ochtend beperkt.
In de eindfase van de training zijn de lichamen meer geestenergie dan lichaamsenergie. Door deze mutatie kan via de geestenergie de lichaamsenergie zich materialiseren, vorm aannemen, en zich buiten het lichaam als energievorm manifesteren en voortbewegen. Echter, het eindexamenwerkstuk van de talentvolle, geselecteerde en daardoor toch wel geprivilegieerde cursisten moet nog komen. In het eerste deel van het trainingsschema heeft elke deelnemer zijn energetische debet en credit met elke andere partner kunnen uitwisselen en onderling gesynchroniseerd. Door de vele uitwisselingen heeft de groep zich laten smeden tot één hechte 12 mans formatie, tot een energetisch orkest bestaande uit twaalf flexibele basisfrequenties die in elkaar kunnen schuiven. Aan mij de taak om als een energetische dirigent de 12 trillingen volledig te laten resoneren tot een absolute totaaltrilling van energie.
Als dirigent deel ik nu dagelijks magnetische passes uit aan de jonge en dunne meneren met de grote talenten. Met snelle magnetische passes zuig ik een aantal hoeveelheden energie uit een cursist met een surplus aan een bepaald type energie, en hevel een deel van deze krachtbron weer over naar een andere cursist met een tekort van die specifieke energie. In uren durende sessies bewegen mijn armen en handen bliksemsnel, een soort hypnose met de handen. Moeilijk te bereiken energiedeeltjes kunnen gemakkelijk bereikt worden via onverwachte magnetische bezoeken van mijn handen aan cursisten die niet vermoeden dat ze weer aan de beurt zijn. Het energieveld wordt door deze plotselinge overvallen veel sneller toegankelijk. Hierdoor breng ik balans in het groepsgeheel, verwijder ik de laatste oneffenheden, en schuif ik de laatste minieme puzzelstukjes in elkaar. Op deze manier creëer ik de nucleaire energie voor het doel waarvoor de cursisten zijn gekomen, het eindexamenwerkstuk, de interplanetaire reis.
De dag is aangebroken. De cursisten weten dat het nu zal gebeuren, en toch kunnen ze zich de gebeurtenis nog niet goed voorstellen. Weten en ervaren zijn nu eenmaal verschillende grootheden. De laatste dagen werd alles voorbereid voor de komende reis, en het laatste deel van de groepsfusie is nabij. Ik voel me opgewonden om het werkstuk af te leveren en droevig omdat ik weldra alleen achterblijf. De mannen staan weer in de kring, het is de hoogste tijd, het slotakkoord kan vandaag plaatsvinden.
Als gewoonlijk bewegen mijn magnetische armen en handen bliksemsnel, de energie dirigerend, ophalend en uitdelend, uit de een en in de ander, als een kleurenpalet, mengen, verdunnen en verdikken, innerlijk luisteren of de juiste toon in aantocht is, als het zoemen van de stemvork op het zwarte schoolbord, het zingen in een haarkam, goddelijke tonen, resoneren, de frequentie van het koortje mannenbroeders, de ultieme dans, de geniale beweging van een luipaard, de bevroren houding van de antiloop zwevend in de lucht, en mijn laatste magnetische passes zijn in aantocht, de gezamenlijke energieën vloeien ineen, het onhoorbare geluid van een stilte zwelt krachtig aan als de spanning van gele onweerskoppen in de zomer als de wind wegtrekt, de allerlaatste magnetische pas, en ik kan mijn ogen niet geloven, de ogen van de mannen nemen afscheid, verdwijnen voor mijn fysieke ogen, de lichamen worden transparanter en transparanter, onhoorbaar gesisssss en in één grote immense klap houden de fysieke lichamen op te bestaan, dematerialiseren ze zich, en er voor in de plaats materialiseert zich een krachtige witgele nevelschijf, een lichtgevende disk van vloeibare energie die vanuit zijn eigen centrum spreekt met een supersonisch hoge trilling hoger dan het soprane geluid van hoog gierende Rolls-Royce motoren van een colonne Boeings 747.
Ik kijk, ik houd mijn adem in, heel even is mij deze prachtige aanblik gegund, mijn cursisten hebben helemaal de vorm van energie aangenomen en hangen als een trillende energieschijf nog stil in de lucht als een kolibrie. En dan zoefff en in een oogwenk, vliegt de schotelvormige disk met buitenaardse snelheid van mij vandaan, de aarde onder een schuine hoek verlatend, op weg naar andere bestemmingen, op weg naar straks, naar iets buiten mijn bevattingsvermogen. Ik heb mijn werk gedaan, ik ben tevreden en blijf werkloos en alleen achter. Het bos is groot en ik voel de Calimero Helm opnieuw klemmen als ik al wandelend een nieuw pad wil ingaan.
Einde bericht uit Atlantis.
‘Conductor of energetics in Atlantis’, is een verkorte versie van hoofdstuk I uit het boek (in voorbereiding):
De prostituee, de therapeut en het feestbeest
Incarnaties in Arabië, Azië, Atlantis en Europa
© 2009 Martien Verstraaten
Publisher Destinations Inc – Intuitive Intelligence
Holland / Curaçao
Ontwerp omslag & titelpagina’s: Martien UNO & Martien DOS
Druk & Bindwerk: WPS – Koninklijke Wöhrmann, Zutphen
No part of this publication may be reproduced or transmitted
in any form or by any means, electronic or mechanical, including
photocopy, recording, or any information storage and retrieval system,
without permission from the copyright owner.
ISBN 978-90-812836-3-2
Look here at: Press – Books
