Après un certain âge, tout homme est responsable de son visage
The New York Times (21-05-2009) doet verslag van een rapport van het Pentagon inzake Guantánamo Bay waar de krant de hand op heeft weten te leggen. Als er nou één organisatie met argusogen bekeken zou moeten worden, dan is het wel het Pentagon, het Amerikaanse Ministerie van Defensie, en wel ten tijde van de alcoholvrije Baptist, de voormalige Commander-in-chief George W. Bush die de machtige 80.000.000 christelijk rechtse evangelicals eens aanvoerde. Onder zijn fundamentalistische bezieling vlogen door de aanslag met het toestel van American Airlines vlucht 77 op het Pentagon op 9/11, wellicht nog meer documenten de lucht in dan goed was voor het maken van betrouwbare analyses.
Op enkele ministeriële schoothondjes in het Haagse torentje na kennen we de reputatie maar al te goed van de ‘populairste’ president die Amerika ooit voortbracht. Uiteraard mogen we Prins Nixon de Eerste en zijn toenmalige fris gewassen adjudanten ook niet vergeten, ere wie ere toekomt.
Het Pentagon rapport meldt namelijk dat één op de zeven ex-gevangenen van Guantánamo Bay na vrijlating opnieuw voor terrorisme of militante actie koos. Nou jokken de Amerikanen erg graag, voor, tijdens en na de ambtsperiode van Nixon, van CIA tot Hooggerechtshof en van FBI tot en met de FDA Food and Drug Administration. Als er van elke zeven ex-gevangenen er twee of liefs drie recidief gedrag hadden vertoond, dan hadden de Amerikanen dat met beide handen aangegrepen en aan de wereldklok gehangen. Sinds Colin Powell, tegenwoordig kijkend als een aangeslagen Muhammad Ali, weet men warempel hoe bewijs voor de As van het Kwaad op te sporen daar waar het absoluut niet is. De Neocons, de rechtse intellectuele beleidsmakers zochten na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie een andere bliksemafleider, en creëerden een verbond tegen een gezamenlijke vijand, de overigens afschuwelijke potentaat Hussein.
Het aantal van 74 zogenaamde recidivisten op 534 vrijgelaten gevangenen is dus relatief laag, zeker als we in ogenschouw nemen met welke holocaustdrang onze geallieerden als bevriende cipiers hebben huisgehouden op de gezellige punt van het warme Cuba. Ik heb gehoord dat Bush om waterboarding zo aangenaam mogelijk in te leiden hij bakken vol met lauwwarm wijwater heeft laten invliegen. Het tekent de humanitaire en semireligieuze principes van deze allervriendelijkste man met de astrologische Zon in het ‘moederlijke’ teken Kreeft.
In tegenstelling tot de Nederlandse pers die elkaar in de berichtgeving klakkeloos kopieerden, meldt de Amerikaanse pers dat van personen met vermeend recidief gedrag er slechts 5 gevallen verifieerbaar waren. Men zou eerder verwachten dat de vrijgekomen gemartelde assen van het kwaad met de steun in de rug van Human Rights Watch een totale oorlog zouden ontketenen tegen alles wat maar in de verste verte zou lijken op Boarding, Water & Baywatch.
Uit de reacties van vrijwel alle Telegraaflezers, na weekblad Privé een orgaan met toch zeker niet de stomste lezers onder ons, bleken vele in koor begrip te hebben dat de 74 ex-gevangenen na hun vrijlating zich wellicht zouden hebben willen revancheren en laten leiden om de duizend-en-één doden te wreken die ze onder Bush gestorven waren. Geen lezer die sprak over recidief gedrag, maar wel begreep dat je van het zien van zoveel heilig water tijdens een ‘Baptistendoop’ in de martelkamers van Guantánamo Bay blind van opgekropte woede kon worden. Zouden er op het Pentagon dan geen Telegraaflezers op niveau zijn (bestaan die dan) die er een bovengemiddelde functie bekleden. Men zou toch zeggen dat de opstellers van deze Pentagonpapers de werkelijke reden van het recidief gedrag als geen ander hadden moeten begrijpen, zeker sinds in Amerika oog om oog óók tand om tand is.
Gedrag, zeker ingeboren gedrag, is maar moeilijk om te vormen, kan gedurende incarnaties lang doorwerken, zowel van loslopende minicriminelen in Vinex-wijken, als van geïnstitutionaliseerde criminelen zoals frauderende bouwbestuurders in merkpakken of moreel wat aan lager wal geraakte ex-politici die, metaforisch gesproken, hun tenten vaak in het Den Haag van Oost, Zuid of Noord-Nederland hebben opgeslagen. Dat zagen we in NOVA bij voormalig Commissaris van de Koningin in Groningen, de PvdA’er Hans Alders, zeg maar Hans, de biodiverse stripfiguur uit Koot en Bie, die als voorzitter van EnergieNed een gouden vertrekpremie in arbeidstechnische zin juridisch (!) een plaats gaf die het naar zijn idee verdiende.
In La Chute zegt Albert Camus: Après un certain âge, tout homme est responsable de son visage. Die gelaatstrekken zijn op Alders stalen gezicht dan ook onherstelbaar gegraveerd met een 24 karaats burijn met hardhouten handvat ingelegd met vertrekpremiegoud. Geen cosmetisch arts die een kop met dergelijke lijnen, die van Alders uiteraard, nog kan fatsoeneren, alhoewel een hoogtezon bruine Robert Schoemaker in financiële nood, veel kan als het gaat om iemand het vel over de oren te moeten trekken. Robert kan als het om geld gaat zelfs het aangezicht van zijn eigen vader verbouwen via een kort geding. Dan ben je met recht uit het beste kopse hout gesneden. Ingesleten gedrag is niet ‘niet’ om te vormen, dat zou ik niet willen zeggen, maar wel vrij moeilijk het opnieuw te modelleren.
Vaak kan het gedrag pas veranderen nadat het water van de tijd het aangezicht van het rotsblok polijst als een ziel die weer op adem komt.
Na eeuwen wassend water wordt zelfs het gezicht van Bush, Hans Alders en Schoemakers weer glad als een kiezel in de rivier die we over de strakke waterspiegel kunnen laten keilen. Ondanks plastische chirurgie kunnen we soms lang met de ziel van ons eigen gezicht opgescheept zitten. Zelfs Ronald Biggs de illustere Britse treinrover kon met een dure make-over niet aan zijn oorsprong ontkomen. Door ziekte en ouderdom geplaagd liet hij zich door Scotland Yard vanuit de wijk Santa Theresa in Rio vervoeren naar een warme Britse cel met klaverjassende verpleegsters.
Jarenlange gedragstherapie wil bij deze en gene nog wel eens soelaas bieden, maar de ingeboren kelk met toebehoren kan soms lang, gedurende vele incarnaties, dezelfde nectar schenken. Op basis van een beloningssysteem gekoppeld aan een minutieus gedoseerd programma voor heropvoeding kunnen bij agressieve honden door gedegen werk van gedragskundigen heel wat resultaten bereikt worden, waardoor een gezin niet meer wordt geterroriseerd en het laten inslapen door een spuitje achterwege kan blijven. De vraag dient zich aan waarom er bij de diersoort mens gedragsmatig maar zo moeilijk resultaten te behalen valt. Daarvoor hoef ik wat ingesleten gedrag maar om me heen te kijken, inclusief naar mezelf. De enigste die zeker baat heeft bij gedragstherapie is de therapeut die zijn toko als een bebaarde jeugdwelzijnswerker moet laten draaien en zijn jachtterrein jaarlijks uitbreidt.
Het gedrag dat als een rode draad van gesponnen suiker door vorige levens heen loopt laat zien hoelang de kern op vrijwel identieke wijze kan blijven nagloeien. De entiteit kunnen we in vele incarnaties en bij herhaling zien terugkeren als eeuwig slachtoffer, stemloze boeman, vechtende korporaal of onheus bejegende man of vrouw die nooit ergens schuld aan heeft. Het enige wat verschilt is decor en sociale setting. Het betekent niet dat er nooit iets kan veranderen, maar wel dat we de logge kracht van gewenning en de handhaving van de status quo niet moeten onderschatten.
Dat de kern in verschillende incarnaties vaak een ander jasje aan heeft werkt alleen maar de misleiding van het eigen ik (en van de therapeut) in de hand. Een doorgefokte pitbull verkleedt in een teddyberen jasje met poedelpofmouwen blijft een pitbull. Het is alleen een kwestie van tijd voordat de te lange looplijn zou kunnen breken en de hoektanden in zijn ferme kaken recidief gedrag vertonen.
De mens is naast biologisch ook op instinctief niveau een diersoort, met en zonder alleraardigste kaken met gouden kronen, daar hoef je geen Hans Alders, zeg maar Hans, voor te heten.
Het zal dus nog eeuwen duren voordat het karma dat Guantánamo Bay over zichzelf heeft uitgeroepen, is uitgewoed. De praktijken van reïncarnatietherapeuten zitten nog altijd overvol door de reïncarnatieve gevolgen van personen die in een vorige incarnatie de hel zagen in Auschwitz en de meer dan 1600 andere Duitse kampen.
Wanneer burger Bush in een volgende incarnatie als Baptist in een rivier zou worden gedoopt, zullen de zenuwen hem wel danig door de keel gieren als een van zijn medebroeders hem meerdere malen onderdompelt. Watervrees? Grote kans dat hij in gedachte ineens overal oranje gevangenisoveralls voorbij ziet komen met schuifelende sierkettinkjes als enkelbandje.