El Presidente op pelgrimage naar Padre Pio
Een luisterend oor
Carlo De Benedetti, de oude aartsvijand van Berlusconi en eigenaar van de gezaghebbende Italiaanse krant La Repubblica en weekblad Expresso, strooit opnieuw zout in de zondige wonden van Sylvio Berlusconi. Ik kan Benedetti geen ongelijk geven. We kennen Berlusconi als gelegenheidsmoralist en potentaat met vele gezichten die niet schuwde om in het Europees Parlement de sociaal democraat Martin Schulz een rol als Kapo toe te dichten in een film over concentratiekampen..
Nadat deze week super gluiperd Albert Verlinden van RTL Boulevard door BNN ‘een luisterend oor aangenaaid kreeg aan een koekjestrommel van eigen deeg’, ging ook Berlusconi met de billen bloot, wat zeg ik, met de gehele presidentiële eikel bloot. Mijn week kan niet meer stuk en het is pas woensdag.
Nou is Berlusconi ondanks zijn presidentiële kop natuurlijk een vrij man. Naast de scheiding van kerk en staat moet ook de scheiding van staat en straat internationaal worden doorgevoerd. Teveel burgemeesters of ministers werden in binnen en buitenland voor hun vrijetijdsdaden als aangeschoten wild de laan uit gestuurd. Eindelijk kon de burger zich wreken op vertegenwoordigers van de overheid, een gevoel waar ik maar al te goed in kan komen. Maar de positie van politicus of politica staat los van de dagelijkse zonden zoals die door de bourgeoisie gezien wordt. Een en ander alleen zolang gezagsdragende schuinsmarcheerders rechtdoorzee jongleren wat het wetboek van strafrecht betreft. In die zin mag Berlusconi doen waar hij zin in heeft, zelfs als hij in de Sixtijnse Kapel paus Benedictus pontificaal zou berijden als een gladiator onder de wijzende vingers van Michelangelo, de homo universalis.
De sekstapes van escortdame Patrizia D’Addario tonen volgens La Repubblica aan dat Sylvio zich nauwgezet houdt aan het condoomverbod van de paus. Tenslotte moet je met het blanke zwaard ten strijde trekken. D’Addario laat de gemeenschap via La Repubblica weten dat het blanke zwaard voor dames inderdaad wel mooier is, maar dat ze vooral bezorgd is voor mogelijke ziekten. Tenslotte wonen we in Italië onder de rookpluim van Benedictus XVI en dan moet met en zonder encycliek met scherp geschoten worden. De Afrikaanse aids-patiënten weten er alles van. (Zie: De pausmobiele SRV-chemokar als kogelvrij condoom).
Stigmata
In het begin van de week berichtte La Repubblica dat vrienden van de Italiaanse minister-president meldden dat Berlusconi tot inkeer is gekomen en hij de zomer op een sobere manier wil doorbrengen. In september wil hij zelfs op pelgrimstocht naar het Zuid-Italiaanse San Giovanni Rotondo, naar de kerk van Padre Pio, na de Sixtijnse Kapel de grootste kerk van Italië.
Het is de vraag of de geest van Padre Pio zo gelukkig zal zijn met de komst van Berlusconi en zijn politieke en electorale motieven. Padre Pio was een representant van de door paus Pius V gestandaardiseerde Tridentijnse ritus, de Latijnse mis. Het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie (het concilie over de bewoonde wereld) van paus Johannes XXIII was een doorn in zijn behoudende oog, en buiten het biechthoren was hij ook niet geïnteresseerd in kerkgaande minirokjes en geëmancipeerde vrouwen pantalons. Berlusconi’s gang naar Padre Pio’s kerk is een politieke zet en niet een om zijn glans van zogenaamde zonden schoon te wassen.
Padre Pio is razend populair onder de Italianen, zeker onder de meer conservatieven. Hij is nog geliefder dan de heilige Franciscus van Assisi en Antonius van Padua.
De kapucijner Padre Pio, Francesco Forgione, (Pietrelcina, 1887 – San Giovanni Rotondo, 1968), was naast een welhaast hypnotherapeutische biechtvader voornamelijk bekend van de stigmata van de gekruisigde Jezus. Op gezette tijden vloeide er bloed uit Pio’s lichaam op de plaatsen waar het lichaam van Jezus Christus was gekruisigd en doorboord.
Als drager van dergelijke stigmata ben je in Italië nog heiliger dan de paus, zeker bij de vox populi, de stem van het volk, die geacht werd de stem van God te zijn. We kunnen de middeleeuwers tot in onze tijd nog horen roepen: “Op de brandstapel ermee!’ Hoezo vox populi? In 1921 was Benedictus XV zeer positief over Padre Pio, terwijl paus Johannes XXIII zo zijn twijfels had. Deze vond hem fanatiek, mystiek, middeleeuws en geen begenadigd celibatair. Daarom liet hij onderzoek doen waarbij naar verluidt ook de biechtstoel werd afgeluisterd (Malcolm Day in Fortean Times, 2002). De kerkelijke windvanen, het heilig Officie, maar ook de Orde van Kapucijners, lieten Padre Pio alle hoeken van zijn kleine cel zien, en behandelden hem tot aan zijn levenseinde in 1968 als een paranormale paria.
Amper 1 jaar na zijn dood in 1969 startte Rome voor deze verguisde paria ineens een proces ter zaligverklaring. Gezien de discrepantie in waardering van voor en na zijn dood kunnen alleen opportunistische motieven van Rome hier aan ten grondslag hebben gelegen. Padre Pio was namelijk razend populair, en de vox pupuli had van het Italiaanse stadje San Giovanni Rotondo inmiddels een soort religieus Las Vegas gemaakt met honderden hotels en poppenkasten in aanbouw. Tegen een dergelijke populariteit was zelfs Rome niet opgewassen.
Zoals ook bij vele paranormalen en mystici werd Padre Pio op allerlei manieren wetenschappelijk onderzocht en onwetenschappelijk tegen het licht gehouden. Belanghebbenden met vooropgezette pro’s en contra’s bogen zich over het fenomeen Pio als bij Uri Geller in zijn jeugdjaren.
Historicus Sergio Luzzatto bijvoorbeeld laat in zijn boek Padre Pio. Miracoli e politica nell’Italia del Novecento. 2007 (Padre Pio. Wonderen en politiek in de twintigste eeuw) een Vaticaanse getuigenis het licht zien waarin apothekeres Maria de Vitto verklaarde in 1919 carbolzuur (fenol) in het diepste geheim aan Padre Pio geleverd te hebben. Ook in Italië hebben ze slijmjurken als Albert Verlinden en Evert Santegoeds die van een halve aspirine een stomende mammoettanker met cocaïne maken. De congregatie van Kapucijners verklaarde onomwonden dat het beetje fenol gebruikt werd om injectienaalden mee te ontsmetten. In tegenstelling tot de visie van Johannes XXIII, als vernieuwer toch niet de eerste de beste, verklaarde Johannes Paulus II hem ineens heilig. Kerkelijke politiek en politiek in de Kerk is in Italië maar moeilijk te onderscheiden.
Wonderen en Wetten
Padre Pio was, padre of geen padre, gewoon een paranormaal genezer begenadigd met grote krachten, als biechtvader een mediamiek therapeut van de eerste orde en een mysticus die wist de stof te materialiseren en te dematerialiseren. Als biechtvaderlijke therapeut kon hij dagenlang de biecht afnemen, ook van biechtelingen die andere talen spraken. Zijn communicatieplaneet Mercurius positioneel in het midden van een krachtig stellium met Zon, Pluto, Neptunes en Mars zal hem daar zeker bij geholpen hebben.
God is overal, zeker voor kerkelijke volgelingen met een holistische visie, een vorm van bilocatie in het kwadraat tot de oneindige macht. Aan Padre Pio werd naast healing, levitatie en profetie ook de kunst van het ondergaan van bilocatie toegeschreven. Bilocatie, het vertoeven op 2 plaatsen tegelijk.
Historicus Sergio Luzzatto vermeldt ook dat Padre Pio de fascistische beweging in 1920 zou zijn toegedaan. Nou gruwel ik van fascisme, maar ik neem aan dat een fascistische fietsenmaker dezelfde ventieltjes gebruikt als een rijwielhersteller die het liberaal-anarchisme aanhangt. Melly Uyldert had naast Übermensch-gedachtegoed absoluut teveel op met de echtgenote van nationaal-socialist Rost van Tongingen. Maar haar enorme kennis van kruiden stond daar los van, we kennen tenslotte ook geen nationaalsocialistische bieslook of humanistische fietsbanden.
Over Padre Pio is zoals in dit soort zaken gebruikelijk, veel geschreven. Vaak vanuit disciplines door pulpbladen van het type Story, Panorama en Revue die door journalistieke levitatie uit hun dak gaan.
Padre Pio is qua niveau te vergelijken met spirituele zieners en paranormale genezers als de Brazilianen Zé Arigó en Chico Xavier, de Amerikaan Edgar Cayce, en in Nederland met Gerard Croiset en Fien van der Putten. Pio incarneerde binnen een Christelijk milieu, en dan ook nog in het Italië van de negentiende eeuw. Het was niet daar, waar hij zijn krachten aan ontleende. Als Francesco Forgione, de latere Padre Pio in 1887 was geïncarneerd in Bombay, Caracas, Marrakesh of Miami Beach, had hij dezelfde krachten gehad, alleen verpakt in een ander jasje, vergelijkbaar als bij de presentatieschil die ascendant heet.
Sherrykuur
Van vasten raak je in trance, Jezus vaste 40 dagen in de woestijn en kwam logisch de duivel tegen. Menige Weight Watcher- of sherrykuur-apostel gaat na enige tijd van een te streng dieet ook hallucineren over grote borden patat met frietsaus en aan de slinger geraakte ketchup en currysaus. Padre Pio at gedurende 20 dagen soms slechts één hostie per dag, en dan ook nog zonder beleg. Met een krachtige predispositie voor levitatie en bilocatie als bij Padre Pio, brengt het hongerende en aangedane zenuwstelsel je al snel naar andere oorden buiten het vredig kabbelende decor van Italiaanse tabernakels en monstransen als liturgisch vaatwerk. De Kapucijner Overste Carmelo Durante verklaarde eens dat verschillende anderen Padre Pio onafhankelijk van elkaar hadden waargenomen op een plaats waar zijn fysieke lichaam zich niet bevond, omdat hij op dat tijdstip gewoon in zijn cel was.
Dit wijst naar nog een andere gave die de Padre had – het ondergaan van bilocatie. Daarmee schaart Pio zich in de astrale rijen met uittreders als Drogo, Martinus van Porres, Emanuel Swedenborg, en in de meer moderne tijd met Robert A. Monroe, oprichter van The Monroe Institute. Bilocatie is meestal het product van astrale projectie, een eeuwenoude kunst van uittreding die in onze ‘moderne’ tijd via Monroe opnieuw van stal is gehaald. Ook antropoloog Carlos Castaneda liet zijn antropologische romanfiguren herhaaldelijk aan bilocatie doen.
Gewone heiligen en andere stervelingen verstaan de kunst van de bilocatie, maar binnen de wereldgodsdiensten kan de Godheid nog meer: multilocatie. Tenslotte zijn de Goden op afroep overal gelijktijdig aanwezig, bij miljarden gelovigen tegelijk, van Mongolië tot Las Vegas. Ook de Heilige Geest als lid van het driemanschap – Vader, Zoon, Heilige Geest – is op honderdduizenden plaatsen tegelijk aanwezig, en kent door xenoglossie vele talen en praat daar waar er maar wat te praten valt. Zijn heilige tong was en is gelijktijdig en overal waar biecht gehoord wordt of waar de (christelijke) godheid zich via de geest manifesteert. Eenzelfde principe kennen we bij de Afro-Braziliaanse Orixá die als (een heilige) geest door het lichaam van de pai de santo (Braziliaanse Candomblé-priester) spreekt.
En biechthoren bij zogeheten zondaars uit andere taalgebieden dan het Italiaans, was één van de vele paranormale gaven die Padre Pio in zijn Kapucijner rugzak had. In het kader van xenoglossie begreep hij voor hetzelfde geld een Chinees, Egyptisch of Senegalees sprekende Berlusconi. De vraag is of Padre Pio ook de taal van de huidige Sylvio Berlusconi zou spreken die zijn speeches tegenwoordig steevast begint met: ‘Wácht op mij in het grote bed’. (Zie: President Berlusconi: ‘Wácht op mij in het grote bed’)
We moeten maar afwachten of Berlusconi, de Italiaanse Bourgondiër, tijdens zijn najaarsretraite in Pio’s kerk van San Giovanni Rotondo het lang zonder vleesgeworden geneugten kan stellen. Grote kans dat na een vleesloze dag El Presidente hallucineert als een uitgehongerde monnik met de nieuwste Penthouse op schoot.