Een orgastische motie van Treurnis
Een orgastische motie van Treurnis Nederland is het beste gediend door orgastisch een motie van treurnis in te dienen. Hoe klinkt dat, vrij treurig, maar wel conform de feiten. Maar de vraag is tegen wie of wat en vooral, waar. Met het zaad der wanhoop uitdrukking geven aan de ondergang van een zieltogende cultuur die amper bestaan heeft. Ja, Rembrandt was een meester van het clair-obscur dat uit zijn schilderkunstige lantaarn scheen, vadertje Drees gaf ons het ouderdomspensioen en Eduard Douwes Dekker schreef met een scherpe en sociaal bewogen pen Max Havelaar. Ook de weelderige en glanzende lokken van Michiel Adriaenszoon de Ruyter die in het Italiaanse Syracuse zijn aardse pijp aan Maarten gaf konden me bekoren.
Ik heb nooit echt van Nederland gehouden, een foutje in de reïncarnatieve bekabeling, verkeerd gen, ontbrekend gen, straf van de Goden. Hoewel de Betuwe langs de Linge me nog steeds kan bekoren, en de Maas nog steeds in mijn herinnering verankerd is als een lankmoedige rivier met langzaam voorbijdrijvende boten als grote dooie muizen liggend op hun rug, met bergen grind of kolen op hun buik tussen verstijfde pootjes. Als kind in korte broek te midden van koeien en koeienvla stond ik er bij en keek ernaar.
Jonge en avontuurlijke Antillianen op Curaçao die in Nederland wilden gaan studeren vroegen me altijd wat voor land Nederland was, en hoe het er daar aan toeging. Ik kon niets anders zeggen dan dat er op elke bakker 36 bibliotheken waren, op elke slager 54 universiteiten en op elke supermarkt 123 laboratoria. Dat zonnebrandolie erg duur was omdat er wegens het klimaat geen vraag naar was, en dat de plastische chirurgen schatrijk waren door het oplappen van de vele depressieve gezichten. Dat Nederland eigenlijk één groot laboratorium was, maar dat een laboratorium niet gemaakt was om er in te leven, laat staan om er gezellig in te dansen, treurig toch.
Jolande Sap kreeg van partijleden orgastisch een motie van treurnis aan haar groene broekje. Dat was treurig, niet vanwege de ingediende motie van treurnis, maar treurig omdat een motie van treurnis niets voorstelt, en althans in de Tweede Kamer, een surrogaat of voorloper is voor een motie van afkeuring.
Treurnis is treuriger dan treurig, intreurig eigenlijk. Het is het politiek orgasme vanuit deemoed dat imploderend is, het mea culpa bij ik wil wel maar ik kan niet, Nederland dus. Het is het compromis om het compromis. Eigen aan het sterrenbeeld Libra of aan een slecht geaspecteerde planeet Venus, die altijd naar evenwicht zoekt, ook als de verhoudingen zoals in Kaïro al 30 jaar zwaar verstoord zijn. Het is vanuit een harmoniemodel de kool en de geit willen sparen, Nederland dus, zoals de zwakzinnige Amerikaanse regering op een Nederlandse manier ineens de Egyptische machthebbers de hand boven het hoofd houdt. Rutte dus, de melkmuil aller melkmuilen die Allah niet in de wielen wil rijden omdat de vaderlandse economie er mee in het geding is. Weg ruggengraat, er voor in de plaats een ruggengraat van vloeibare noga en gesmolten porselein.
De dappere bewoners van Tahrir Square in Kaïro maken ondanks hun inzet, en ondanks orgastische aandoende kreten zo weggerend uit de boeken van Kuifje, grote kans de strijd te verliezen. Soms moet je wachten totdat het lanceerluik open is, soms ook moet je als de tijd rijp is onmiddellijk met scherp schieten. Potentaat Mubarak heeft een krachtig geaspecteerde Pluto, heel wat sterker dan Balkenendes Pluto. Met democratisch gezang is Mubarak niet gemakkelijk van zijn plek te branden, zelfs niet met het bemiddelend gezang van de Amerikaanse gezant Frank Wisner. Om de noot die Mubarak heet te kraken zijn er andere middelen nodig dan een internationale motie van treurnis door bange wereldleiders voor het voetlicht gebracht. Het resultaat bij een dergelijke aanpak is hetzelfde als bij een kind wanneer je zegt: wanneer je het nóg een keer doet word ik echt boos, dit is de laatste keer, en vervolgt met: Zal je nu zoet zijn.
Ook Jolande Sap bleek met orgastisch geuite treurnis niet zo snel van haar stoel te branden te zijn, en Mubarak van zijn Egyptische farao-zetel al evenmin. In de krijg is het van belang te weten wanneer de aanval te kiezen en wanneer de rust te bewaren.
Kiezen schijnt moeilijk te zijn, dat overkomt mij ook vaker in de broodjeswinkel wanneer ik na eindeloos innerlijk koddebeieren nog niet weet of het nou een broodje halfom wordt of een broodje ossenworst. Het kiezen is niet zo moeilijk, maar de consequenties dragen van een keuze veel meer. Een half broodje halfom en een half broodje ossenworst zou misschien een optie kunnen zijn. Maar zoete broodjes worden niet altijd en overal gebakken. Een nationale of internationale motie van treurnis is zo’n zoet broodje, een halfbakken oplossing voor een heel probleem daar waar een aanvallende motie van afkeuring op zijn plaats zou zijn en de hakken in het zand zouden moeten worden gezet.
De treurnis is Nederland in een notendop, het is de thee van Cohen, het opportunisme van Sap, de melktandjes van Rutte en het blotebillengezicht van Hillen.