Incarnerende duivels en schandpaaldelinquenten

schandpaal

Foto Grouninja / Wikipedia

Op 16 juni 2009 schreef ik in mijn column República Banana Holandesa al met zoveel woorden dat het corrupte kwaad ook in Nederland woont. Sinds die tijd is het er niet minder op geworden. De economische crisis temperde voor de vorm heel even de lust tot graaien van de bestuurders, maar daarna was en is het weer dolle pret.

Moesten we voor corruptie en bedrog geografisch gezien nog afreizen naar Latijns-Amerika of Afrika, en vanuit historisch perspectief koers zetten naar de feodale middeleeuwen, nu is dat niet meer nodig. De plaatsen en tijden zijn niet veranderd, slechts de corrupte omstandigheden worden door anderen, in bontmantels gehulde bonusjagers, ingevuld.

De terreur van de bestuurders uit de 21ste eeuw lijkt als twee druppels water op de praktijken van de heersers en vazallen in de middeleeuwen. Ook tijdens het bewind van een ‘Heerlijkheid’ als feodale bestuursvorm van adellijk overheidsgezag was uitbuiting en knechting aan de orde van de dag.

Een van de heerlijke rechten was uiteraard het recht op het veroordelen tot en het uitvoeren van de doodstraf. Maar er waren meer heerlijkheden.

De ban- of dwangmolen Naast het benoemingsrecht, de houtschat, visrecht, pootrecht, jachtrecht, cijnsrecht, kende men het molenrecht, het principe van de zogenaamde ban- of dwangmolen. Het graan mocht alleen tot meel verpulverd worden bij de heer van de molen. De mededingingsautoriteit NMa moest blijkbaar nog geboren worden, anders waren de molenwieken van de banmolens wel stilgezet. Bill Gates leefde al royaal in het grensoverschrijdende Hertogdom Microsoft, alleen had hij en zijn bedrijfje in de Hoge Middeleeuwen nog een andere naam. Dit tot ergernis van de entiteit Neelie Kroes die nog niet geïncarneerd was en daardoor met haar rechtschapen hobby voor eigen carrière nog geen goede sier kon maken.

Aan de banmolen moest ik denken toen ik kortgeleden een poging ondernam om opnieuw een Voordeelurenabonnement bij de NS aan te willen schaffen.

Met het grootste gemak draait de NS de consument de duimschroeven aan. Een voornoemd abonnement is anno 2011 alléén nog te verkrijgen als een jaarlijks doorlopend contract, en met voorwaarden die er niet om liegen. Bij onvoldoende saldo tijdens een geplande automatische afschrijving heeft het NS-Hertogdom zich het recht toegeëigend een forse boete uit te delen en gelijk het incassobureau op de horige af te sturen. Reden om de NS-banmolen voor immer te mijden.

ProRail tapt inhoudelijk uit hetzelfde vaatje, het gaat om ProRail en niet om de reiziger. De sinds maandag kakelvers aangetreden vrouwelijke ProRail-topman, Marion Gout meldt al kraaiend vandaag in www.nrc.nl/nieuws/2011/04/09:

dat het opnieuw in eerste instantie om het ProRail-personeel en haar klanten, vervoerders zoals NS, gaat. Pas daarna komen de reizigers, die “in mijn achterhoofd” zitten.

Het is opnieuw het beeld en het verhaal van de Hertogen en Gravinnen van deze tijd. Mevrouw Gout, voorheen Schout bij Nacht binnen het ministerie van Defensie, was goed voor 45 reorganisaties en verlies van 2000 banen. Eenzaam maar niet alleen zou Koningin Wilhelmina betogen.

Het Prinsdom Apple roemt over het intuïtieve gebruik en gemak waarmee de iPhone bedient kan worden. De meegeleverde gebruiksaanwijzing, een esthetisch klein vodje op papier van een medicijnenbijsluiter, is door typografie en corpsgrootte alleen nog leesbaar onder een elektronenmicroscoop van CERN. Waar de ingang voor de simkaart zich bevindt wordt niet vermeld, voor die informatie moeten we via Google terecht bij sinds jaar en dag eveneens balende ervaringsdeskundigen. Om een online registratie bij Apple te kunnen maken is universitair inzicht niet voldoende en de basiskennis van het Nederlands onvoldoende, wellicht zelfs niet gewenst.

Spijt
Het Markizaat ING, bestuurd door Markies Jan Hommen, weet ook hoe de feodale weg te bewandelen en meldde eerder in de Volkskrant:

Tot mijn spijt moet ik constateren dat de variabele beloning voor de raad van bestuur over 2010 het herstellende vertrouwen van onze klanten en de samenleving, waaraan onze medewerkers elke dag en stapje voor stapje bouwen, hernieuwde schade dreigt toe te brengen.

Welke spijt? We hebben het hier over een immens ‘Hommens’-bedrag van 1,25 miljoen aan jaarbonus, bovenop het salaris van 1,35 miljoen van Markies Hommen. Het enigste wat de Markies belangrijk vindt is de marge op te zoeken tussen stelen en de ruimte die de bankencode middels het ministerie van Financiën voor bonussen kreeg. Pas nadat het geld leek te kosten voor ING haalde Hommens bakzeil. Kapitaalinjecties van miljarden via Wouter Bos gefourneerd door de belastingbetaler komen zodra de financiële crisis wat geluwd lijkt te zijn in de kontzak van Hommens en andere edelen. Misschien had ING spijt hoe ze het spelletje voor zichzelf (verkeerd) speelden.

Steeds vraag ik me af waaraan de burggraven van deze tijd het gestolen geld besteedden en besteden. Zelf ben ik een ‘fietsganger’, hoeveel nieuwe fietsen kan men van een jaarlijkse bonus van 1,25 miljoen euro kopen? Te veel, niet te becijferen vermoed ik. Waar gaat dat geld aan op, en het is zoals blijkt elk jaar te kort, men wil meer, heeft meer nodig. Hoeveel prostituees of gigolo’s kunnen er dagelijks voor worden ingehuurd? Of doen dit soort mensen daar niet aan, veel te correcte types zonder libido? Hoeveel boekentassen en rugzakjes voor hun studerende kinderen kunnen er van worden aangeschaft? Hoeveel colonnes aan grasmaaimachines, 365 +365 per jaar, voor elke ochtend en middag een andere? En dan hou je nog een mach aan bonus over om er een lintbebouwing aan chocolade bolussen van te kunnen kopen.

Het elektrische snoer van nieuw aan te schaffen wasmachines is sinds enkele jaren met 1 meter ingekort, kostenbesparing. Sony Vaio levert standaard geen installatie-CD’s meer, kostenbesparing. Klantenservice T-Mobile, we weten het van Youp, draait om de prut heen. De litanie is eindeloos, verdrietig lang. Het gaat niet meer om leven. Grond is niet meer om op te bouwen, maar om in te handelen, voetbalbenen op de beurs. Het marktmechanisme wordt geroepen, concurrentie, Korea en Taiwan.

Maar de bonussen van miljoenen hebben te weinig relatie met Korea en Taiwan. Wat in hemelsnaam moet ik me voorstellen met de oorsprong en de wortels van een dergelijke aanmatigende zelfverrijking op kosten van het volk, de bonuscultuur. Ik kom er amper uit.

In de toon zit de informatie
De toon van de bestuurders helpt me, wijst de weg waar de wortels te moeten zoeken, vinden. De arrogante, zelfoverschattende dames en heren bestuurders met betonnen kop komen mij bekend voor, doen mij voelen waar het over gaat. De toon in woord en geschrift, doet me naast het feodalisme uit de middeleeuwen denken aan de representanten van de upper class uit de vorige eeuw die altijd gelijk meende te hebben. Vooral de liberalen en confessionelen, de burgemeester, de pastoor en de dominee, de tijd van de KVP-kabinetten in de middeleeuwen van de 20ste eeuw. Het Vaticaan in Rome en haar lange arm. Edward Schillebeeckx, de revolutionaire theoloog en hoogleraar aan de Katholiek Universiteit Nijmegen, waarnaar een leerstoel zou worden genoemd, maar waar Rome een stokje voor stak. De toen ruggengraatloze universiteit van Nijmegen boog voor de machtspolitiek van Rome.

Ja, vele jaknikkers zoals Balkenende die boog voor Bush tijdens Irak en Uri Rosenthal voor Obama in de zaak van de XS4ALL-oprichter en vermeende WikiLeaks medewerker Ron Gongrijp. De Amerikanen schieten vanuit een gevechtshelikopter gaarne op weerloze burgers, maar willen het openbaar maken van dit soort oorlogsmisdaden bestraffen met vervolging en decennialange detentie. Zoiets is toch alleen maar mogelijk in een politiestaat, in een dictatuur van het ergste soort.

Libidineus machiavellisme
Het is dus niet alleen het geld, de duiten, waar het om gaat, maar ook waar de duiten voor staan. Als Dagobert de oom van Donald Duck geen raad meer weet wat hij met zijn geld moet doen, dan kan hij er alleen nog maar potsierlijk op gaan zitten en bewaken. Als het inkomen niet meer besteed wordt om de gang in het leven gaande te houden, een wit biertje te kopen, een halve krop sla, dan raken we verzeild in een soort libidineus machiavellisme. Freud zou er een interessante beschouwing over hebben kunnen houden, maar ook Wilhelm Reich, die de grootheden seksualiteit en politiek met elkaar verbond.

Macht prikkelt de hormonen, maakt botergeil, zeker als de Ferrari door de bocht scheurt, vooral bij bestuurders die eigenlijk te weinig ballen in hun corduroy broek hebben en dat compenseren met klussen en bonussen. Een soort uitgestelde libidostroom op jaarbasis die maar niet komt. Wat moeten de partners van de CEO’s, voor zover ze die hebben, afschuwelijk te kort komen. En de gortdroge Markiezinnen en Graven van deze tijd dan? Die ploegen freudiaans voort in een strijd tegen zichzelf die in eeuwen niet te winnen is.

Als gekloonde dieven in (mantel)pak eindigen ze als hoopjes macht in een torentje van papier, om vervolgens in een opvolgende incarnatie met veel geschreeuw uit hetzelfde impotente vaatje te tappen. Dat is wat ik paranormaal/mediamiek zie en hoor.