Trippelen in Tripoli – The Ides of March

Foto (detail): Wikipedia / U.S. Navy by Jesse B. Awalt

Ex-politica GroenLinks Femke Halsema trakteert op 19-10-2011 de kijker van DWDD (De Wereld Draait Door) op een verhandeling over schone dan wel vuile handen. In Amerika is zelfs een filosofendebat gaande of het mogelijk is een goed politicus te zijn met vuile handen, zo laat ze ons weten. Aanleiding van Halsema’s ontboezemingen is de politieke thriller The Ides of March met de goed geregisseerde en knap geacteerde rol van George Clooney als presidentskandidaat.

Halsema is gebiologeerd door de ‘worsteling’ die politici doormaken, als ze ‘worstelen’ met de trucs om de macht te verwerven en hun eigen moraal. Vooral het woord ‘worstelen’ is me bijgebleven, zeker nadat de Libische dictator Moammar Kadhafi was overleden en ik de reacties van diverse regeringsleiders zag en hoorde.

Worstelen
Het eeuwig ‘worstelen’ om niet te ontaarden in de zondeval, het steeds weer het beste beentje voorzetten en dan toch weer vallen in de poel des verderfs, zich telkenmale, ook al is de schijn tegen, oprichten naar de hemelen terwijl het vlees schreeuwt om de biechteling te nemen in een missionarishouding, de afgevaardigde die zich beheerst en in plaats van 3 miljoen slechts 900.000 eurodollars in zijn kontzak steekt, de bankier die met vuile handen zijn economisch lid aan een schoon dames zakdoekje afveegt, ‘De nacht van KVP’er Schmelzer’ (14 oktober 1966), de 12 kantjes van de commissie van drie door de socialistische premier Joop den Uyl geheimgehouden om strafrechtelijke vervolging van de toenmalige Prins Gemaal te voorkomen (12 augustus 1976), de Shell-avonturen van vakbondsleider-1ste klas Wim Kok in een worsteling om zijn aangezicht te behouden, de worstelingen van politica Eveline Herfkens om de ten onrechte ontvangen gelden ($ 280.000) voor het gehuurde appartement in de chique Dag Hammerskjöld Tower in New York à raison van $7000.- per maand, bijna haar hele salaris, niet terug hoeven te betalen, de hevige morele Irak-worsteling van Jan-Peter Balkenende (2003, Coalition of the Willing) om via de politieke gulp van George Bush bij deze in het gevlei te komen, de litanie van worstelende politici is eindeloos, Piet Hein Donner, de ontkenningen tijdens de Schipholbrand, zijn oneliner tegen journalisten ‘U praat uit uw nekharen’, in verband met zijn kandidatuur die geen kandidatuur zou zijn om het vicepresidentschap van de Raad van Staten te kunnen verwerven.

Worstelen, worsteling? De Dikke Van Dale meldt bij worsteling ‘een hevige strijd’, en een Zeeuwse wapenspreuk zegt ‘Ik worstel en kom boven’. Vele soorten worstelingen blijken het daglicht te kunnen verdragen, van de flinterdunne worsteling op goedkoop diplomatenpapier, via het titanengevecht der gladiatoren in de Romeinse arena tot en met het gedrag van de politica die tegen beter weten in een dood paard achter zich aansleept in de hitte van Desert Storm te Koeweit.

Het georkestreerde mea culpa
Als ik Halsema mag geloven wordt er in Nederland in navolging van de rest van de wereld, heel wat geworsteld als ‘men’ met de trucs om de macht te verwerven in conflict komt met de eigen moraal. Halsema goed beluisterend breekt ze met een libidineuze glimlach op het gezicht een Vrije Hogeschool-lansje voor de politicus die weliswaar een scheve schaats rijdt, maar op het juiste moment met een traantje (Maxime Verhagen op het CDA-congres, 2 oktober 2010) een opportunistisch mea culpa aanslaat en daarmee de politieke toekomst toonzet.

De titel van de film The Ides of March verwijst naar een infame gebeurtenis, de dag (de 15e, de Idus van maart, 44 BC) dat Julius Caesar werd vermoord. De Idus was opgedragen aan de God Mars, die wij astrologisch weer kennen als een planeet waarmee elke zichzelf respecterende politicus, ingeval die zou bestaan, ten strijde trekt.

Nou is Mars op zich een fantastische planeet, de Olympische zwemmers, honkballers of voetballers hebben allen een sterk geaspecteerde Mars in hun horoscoop, en de hoefsmid weet er ook over mee te praten als hij het ijzer in zijn vorm dwingt. Problemen ontstaan meestal als de houder van de Mars-energie zijn rug niet recht houdt en een lumbale overbelasting (spit) in politieke zin het gevolg is. Vele dubieuze politici bevolken wereldwijd en sinds mensenheugenis als gebochelden de parlementen, in navolging van hun regeringsleiders die niet onderdoen voor de gebochelde van de Notre Dame.

De wereld schreeuwde gisteren van geluk bij het vernemen van het bloederige ‘heengaan’ van dictator Moammar Kadhafi. De NOS, Rtl4, SBS6, BRT, CNN en ook La Prensa-journalist Mariano Luis Heyden via Facebook overstelpten ons met beelden en nuttige informatie. Zoals bij een chronologie na het overlijden van een Paus van het kwaad zagen we Kadhafi als een nog jonge wat spichtige officier naast de reus Abdel Nasser lopen, de tweede president van Egypte die ooit beschouwd werd als een van de belangrijkste Arabische leiders. Tot zover geen enkele verbazing. Nasser had veel op met de Palestijnse zaak, maar werd ten tijde van de zesdaagse oorlog door Moshe Dayan, met één oog en een enkel lapje op het andere, in de pan gehakt. Maar in chronologische volgorde werd de kijker meerdere beelden getoond uit het amicale leven van Kadhafi en zijn vrienden.

Mijn hart kromp ineen toen ik, hetgeen ik al wist, de wereldleiders van de ‘vrije wereld’ via oude filmbeelden voor en na zag paraderen op de rode lopers die Kadhafi voor hen had laten uitrollen vanaf de vliegtuigtrap tot aan de schatkamers van de olie. De beelden lieten niet zozeer zien wie wél voor Kadhafi verscheen, maar veeleer wie níet om de oliegunsten van Kadhafi bedelden, want met de betrekkelijke kennis die ik heb, miste ik vrijwel geen enkele mij bekende regeringsleider uit het tijdperk Kadhafi.

Tony Blairs Franse tongzoen
Ontroerd werd ik pas toen ik Tony Blair zag, de stroman achter George W. Bush en kompaan van Balkenende, en hij Kadhafi innig en omstandig zoende. Het was nog net geen Franse tongzoen, alhoewel het geen Suezkanaal vol olie scheelde. Dit was hogere politiek zo zag ik, dit was waar Femke Halsema het over had. Dit was geen acteerwerk van Clooney in The Indus of March, dit was op ampex opgenomen Reality TV, met een Tony Blair in de kussende hoofdrol. Zijn rug moet politiek krommer zijn geweest dan de gebochelde van de Notre Dame met een dubbele hernia.

Gelukkig zijn er ook nog rechte ruggen in omloop, personen die als politicus of leider hun rug recht hielden als Martin Luther King, Dag Hammerskjöld, Jimmy Carter, Julius Nyerere, Willem Drees, en Liu Xiaobo. In de West binnen het Koninkrijk der Nederlanden is het momenteel Don Martina die van zich doet spreken. Om vanwege principiële redenen niet door een politieke hernia geveld te worden zegde de voormalige Antilliaanse minister-president en staatsman Don Martina zelfs zijn lidmaatschap op van de MAN, de partij waarvan hij eens de grote roerganger was.

Het is ondenkbaar dat Don Martina of Willem Drees kolonel Kadhafi een kus zou geven zoals de beroepshuichelaar en Angelsaksische kontkruiper Tony Blair deed. Voor een dergelijke gedachte zou wel erg veel paranormaal voorstellingsvermogen nodig zijn.

De afgelopen decennia was het een trippelen en gaan van veel leiders op de rode (olie)loper van Tripoli. De vele vuile handen van toen proberen zich nu schoon te wassen in het heden in een litanie van veroordelingen.

Het westen begeerde oliedollars, hielp dictators mee in het zadel: Ruhollah Khomeini, Saddam Hoessein, Hosni Mubarak, Kadhafi. Het werd zoals gezegd, daar op de rode loper, trippelen in Tripoli, l’histoire se répète.