Moeders met suikerzoete borsten voor ‘onvoorwaardelijke liefde’
Foto (detail): Brandon Dilbeck / E. Hoek-Spekman / Wikipedia
Alle media meldden vandaag dat: de ‘Acht van Eindhoven’ heden voor de rechter verschenen. Een ervan, een 17-jarige jongen uit Vosselaar heeft bekend meegedaan te hebben aan het geweld tegen een 22-jarige jongeman uit Eindhoven. Hij wordt beschuldigd van poging tot doodslag.
Tot zover de kranten. Nu de opvoedkundige achtergronden die paragnostisch gezien aan een dergelijke daad ten grondslag kunnen liggen.
Kinderen buitensporig verwennen wordt in pedagogisch en jeugdpsychiatrische termen officieel geclassificeerd als een vorm van kindermishandeling. Ook paragnostisch gezien is excessieve verwennerij, alle Ikea- en kleurrijke grabbelton-ouders ten spijt, wat opvoeding betreft: kindermishandeling.
Het kind, opgevoed zonder voldoende grenzen te hebben ervaren, zal na enige jaren zich wreken op de bergen gedresseerde kipnuggets en suikerzoete ‘onvoorwaardelijke liefde’ die het van pappie en mammie kreeg. En met een beetje geluk zal het kind in verplichte merkkleding deel gaan uitmaken van jeugdcriminelen als de ‘Acht van Eindhoven’ die een jongen de kop van de romp schopten, of van jochies die grensrechter Nieuwenhuizen in Almere met een doodschop naar een onbelichaamde incarnatie stuurden.
Ooit zag ik bergen onvoorwaardelijke, suikerzoete liefde dat als snoepgoed in alle kleuren van de regenboog werd aangeboden aan de kinderen van een gescheiden vrouw die ik, vanuit een weer geheel andere vorm van liefde, voor een weekendje bezocht. Elke avond voor het slapen gaan werden de Jip-en-Janneke speelgoedemmertjes van de kinderen tot aan de rand toe gevuld met snoep, want ander zouden ze niet gaan slapen. Elke avond hetzelfde ritueel, en elke avond na een ‘nou vooruit dan maar’, en een opvoedkundig ‘dit is echt de laatste keer’, werd de strijd immer in het ‘voordeel’ van de kinderen beslecht.
De berg snoep die ik in één weekend de revue zag passeren was grotesk. Moeder was bang dat zonder het dagelijkse snoepfestijn ze haar invloed zou verliezen. Haar elders wonende ex die toeziend voogd was, voerde op zijn beurt de machtstrijd door zijn kinderen ook te bedwelmen met snoep en uitgerangeerde kroketten. De enigen die hun verstand gebruikten waren de kinderen. Hun hersentjes begrepen exact hoe de gescheiden ouders tegen elkaar uit te moeten spelen. Dit met het oog op een toekomstige carrière zonder grenzen van aspirant-doodschopper van buurtgenoten of van een lijkbleek geworden grensrechter.
De ‘onvoorwaardelijke liefde’ in Jamin-wikkel of in een outfit van een cafetariakroket is als ingrediënt vaak een instrument voor de zelfbewierokende egotripperij van de ouder. Maak het kind afhankelijk van shit die tot obesitas leidt, en het zal al mekkerend op schoot, je bedelven met dagelijkse kusjes. De zogenaamde aanhankelijkheid van het kind, maar in de vorm van afhankelijkheid, was in de kern natuurlijk de werkelijke opzet voor veronderstelde ouderliefde. De moeder (of vader) koopt de liefde van het kind, zodat de hele wereld, inclusief de ouder zelf, kan zien hoeveel het kind van hem of haar houdt. En dat was in (para)psychologische zin ook de bedoeling van de hele egotripperij. Dit mechanisme gaat bij de ouder ook vaak vergezeld met een passiefagressieve persoonlijkheidsstoornis, zoals we die nog in DSM-III konden lezen. Menige dictator mag gerust dit etiket op de baseballpet dragen. Stapel daarbij nog een portie onvermogen van pa of ma om enig inzicht te willen hebben in eigen falen, en de kinderen zijn welhaast gedoodverfd om later links of rechtsom op het verkeerde pad terecht te komen.
Het merendeel van de opvoedingsproblemen die de van oorsprong Mexicaanse hondenpsycholoog Cesar Millan bij honden lokaliseert is te herleiden tot de baasjes, zeg maar bazige bazen. Deze laten zich onder het mom van, ja van onvoorwaardelijke liefde, ‘fêteren en bevestigen’ door de voormalige puppy die is verworden tot een bek vol geslepen tanden die de dienst uitmaakt in het gezin. Vaak glimlacht het baasje ook in de camera tijdens een interview en verhaalt dat de hond zoveel van hem of haar houdt. In het type gezin dat Cesar Millan bezoekt heeft dan ook altijd één persoon de macht, de eigenaar van de hond waar het hele gezin om draait, en die het beest als instrument gebruikt voor zijn of haar eigen passiefagressieve karakter. Uiteindelijk verliest het baasje natuurlijk de macht aan de hond zonder grenzen, die met een dodelijk beet uiteindelijk solliciteert naar een terminaal spuitje. Eind goed al goed.
De vergelijking met de passiefagressieve ouder die een suikerzoete opvoeding voor Jip-en-Janneke kinderen etaleert is natuurlijk snel gemaakt. Immers, de ouder heeft maar één doel. Niet de opvoeding staat ten dienste van hond of kind, maar de verplichte streling van het ego als gevolg van een persoonlijkheidsstoornis. De (heimelijke) dominantie van de opvoeder, vaak in de horoscoop terug te vinden als rode dynamische lijntjes bij Plutonische aspecten, is de spil waar het hele gezin of het samenlevingsverband om draait, waarbij op een passieve manier de leden van het gezin emotioneel worden gechanteerd. Vaak is het als buitenstaander niet gemakkelijk om de vinger op de zere plek te kunnen leggen. Op de toeschouwer komt de passiefagressieve machtspolitiek veelal over als een onbestemd gevoel dat er fors stront aan de knikker is in het gezin van kind of hond.
In het arrogante loopje, de lichaamstaal van criminele jongeren zoals bij de ‘Acht van Eindhoven’ (lafaards die alleen in een groepje opereren), is duidelijk het brutalisme te zien als gevolg van de vroegere opvoeding door suikerzoete borsten van vader of moeder.
Als pedagoog weet ik dat ouders terecht of onterecht kunnen worden afgerekend op de opvoeding die ze gaven. Ouders van nu zouden zich meer rekenschap moeten geven van het feit dat ze ooit de prijs moeten betalen voor het echec van het aan hun kosmische gezag toevertrouwde kinderen.
Suikerzoete borsten van het cliché ‘onvoorwaardelijke liefde’ zijn pijnlijke smarties voor opgroeiende kinderen.