Parque González Hontaria
Rijkelijk laat, journalistiek gezien, kon wegens een aantal moverende redenen ik pas deze week in de pen kruipen om de daverende Feria del Caballo de Jerez 2022, mei jl. gehouden in onze stad, te verslaan en enige backstage genomen opnames in beeld te brengen. De traditiegetrouw weken eerder gehouden Semana Santa, reeds een explosie van onstuimige emoties, viel in het niet bij die van de Feria, het festijn dat in het grote met veel opstuivend geel zand gestoffeerde Parque González Hontoria na twee jaar pandemie weer kon worden gehouden. Alsof menigeen een snuif coke had gehad en/of dag en nacht met de bekende halve liters “rebujito” [een cocktail op basis van de beroemde ‘vino fino’ vermengd met 7Up, limoen en ijsblokjes] had rondgestruind. Overigens werd door mij vrijwel geen cannabis geroken of dronken mensen gezien. De sfeer was uitzinnig, omhelsingen aan de orde van de dag, en menigmaal moest ik diep nadenken ingeval een bloedmooie jongedame me omhelsde met de kreet “Señor Salsa, ¿cómo estás?” en ik tot grote spijt niet meer kon herinneren waar en wanneer ik met deze spetter de dansvloer had gedeeld.

Zeven dagen Feria
Alleen tijdens de Feria liet ik mijn werkzaamheden aan huis voor wat het was. Tijdens de zeven Feria-dagen bezocht ik negenmaal het festijn. Zowel voor als na de Feria was ik ‘occupado’ met zowel de afronding van het manuscript voor het boek Isabel la Católica: Mi vida pasada como Catherine, una monga promiscua, met de aansturing van de Amerikaanse grafische ontwerpster Becca Segovia voor het creëren van de promiscue lesbische non Catherine bestemd voor de omslag, als met enkele persoonlijke zaken die al vele maanden om afronding vroegen. Voordat het manuscript afgelopen week naar een aantal gerenommeerde Spaanse uitgevers kon worden gestuurd, boog ik mij wekenlang diep over voorgestelde grammaticale correcties door een bevriende journalist en literator aangeleverd. Ook de wisseling van de provider voor internet en mobiele telefonie, een halsbrekende aangelegenheid in Spanje, alsmede vrijwel gelijktijdig de omschakeling van Windows naar Apple en van Android naar IOs, deden mij kreunen in bed, zonder dat zelfs maar een hofdame haar gaven wijdbeens had aangeboden.

Mercurius deed moeilijk
Laat ik maar zeggen dat Mercurius in mijn horoscoop kuren had, de planeet van de communicatie. Een onverlaat, een vermeende ict´er van een heus bedrijf, gerecommandeerd door een aannemer die de studio van mijn appartement voor een vriendenprijs had verbouwd, molde alles wat er maar kapot te maken was, de nieuwe ssd-schijf van mijn pc, de laptop, de werking van Microsoft Word, Outlook, Kasperski, Photoshop, al mijn elektronische Van Dale woordenboeken en nog veel meer. Het emotionele en turbulente feestgewoel van zeven dagen Feria was voor mij dan ook een ‘rustpunt’ in een oceaan van Mercuriale stormen. Lichtpunt in de duisternis aan het begin van de zonovergoten Andalusische zomer 2022 was het telefonisch bericht van mijn inmiddels hoogbejaarde Amsterdamse topastroloog George Bode dat wat communicatie betrof, zoals de uitgave van mijn boek, weldra gunstige tijden zich zouden aandienen.

Tijd dus voor introspectie, tijdelijke bezinning, en tijd om onder meer (familie)geschiedenissen die nog op de plank lagen af te werken. Mijn bezoek aan Limburg voor een operatie, begin 2021, waarbij ik korte tijd ingekwartierd was bij degene die abusievelijk mijn zoon zou moeten heten, was per saldo een van de meest afgrijselijke perioden uit mijn leven. Een minutieus verslag hierover, gelardeerd met flashbacks aan gedocumenteerde herinneringen uit vroegere jaren, in de vorm van een column, een artikel, in feite een essay, met als titel Jiri Verstraaten: De kleine Stalin uit het Limburgse Neer die Kleinhanssum tot zijn Versailles-ego-speeltje wilde maken had ik bij gebrek aan tijd nog niet kunnen afronden, nog niet volledig van documenten kunnen voorzien, en derhalve nog niet kunnen publiceren. De onwillige Mercurius gaf mij nu wel daarvoor de tijd.

Meditatiebankjes
Ondanks het feestgewoel gaf de Feria me, menigmaal al zittend op een bankje en puttend uit mijn herinnering, ook de gelegenheid om andere losse eindjes aan elkaar te knopen. Tijd om zowel prettige als onprettige zaken aan te pakken. De ict´er had ik terecht de oren vakkundig gewassen, een journalistieke fragmentatiebom effectief op het bedrijf van hem en zijn broer gegooid, zoals Youp van het Hek eens Buckler (bier) uit de markt prijsde en T-Mobile aan de rand van de afgrond bracht. Soms moet men de puntjes op de i zetten, een onverkwikkelijke zaak kan weken persisteren, jaren of soms zelfs decennialang zoals ik heb ervaren, maar dan is het ook klaar, wat de consequenties ook mogen zijn.

Vanuit de bankjes op de Feria borrelde ook in me op om met het oog op toekomstige interviews de uitgave van het boek aangaande, dat het wellicht zinvol was extra Spaanse conversatielessen te nemen. Het schrijven van artikelen of een Spaanstalig boek was me vrij gemakkelijk afgegaan. Echter, de kern van een betoog of van een hoofdstuk uit mijn boek voor het voetlicht kunnen brengen lukte nog wel. Daarentegen ontbrak het mij aan vaardigheid ingeval een interviewer zijn inleiding en vragen lardeerde met duizend-en-een synoniemen en voor mij onbekende zegswijzen of zinswendingen.

Door tussen het dansen door zitting te nemen op de gedachtenbankjes van de Feria stroomlijnde ik van lieverlee mijn plannen met als gevolg dat het manuscript kon worden opgestuurd, er andere ict-apparatuur werd aangeschaft en geïnstalleerd en ik me kon gaan voorbereiden op de fase waarbij ik lokaal en nationaal aan de tand zou worden gevoeld over de soms opzienbarende fragmenten in het boek.

Opnieuw zich begeven in vroegere incarnaties
Voor vele bezoekers is de Spaanse Feria de tijd om tijdelijk een andere gedaante aan te kunnen nemen, een reïncarnatief element, zoals de Carioca dat zeer excessief doet tijdens het carnaval in Rio de Janeiro. In tegenstelling tot carnavaleske manifestaties wereldwijd is aan de Feria uiteraard vrijwel alleen de flamenco kledij verbonden, de jurken met een strak lijfje en naar beneden toe de meestal in arabesken royaal uitwaaierende volants. Deze feesten, in Rio, Venetië, Trinidad, Maastricht of de Canal Parade van Pride Amsterdam zijn allen ontstaan in de behoefte van de mens om bewust of onbewust terug te gaan in hun zielentijd, om opnieuw contact te maken met wat eens, in een andere incarnatie, hun deel was.