Zondag 1 januari 2023 10:26 a.m. Op deze eerste dag van het nieuwe jaar in de pen gekropen voor het eerste artikel over de ‘goddelijke voorzienigheid’, die, in 2021 via degene die mijn zoon zou moeten heten, mij naar het feodale ‘gesticht’ Samen Zorgen Huis Leudal in Baexem deporteerde. Dit in afwachting van een noodzakelijke chirurgische ingreep door de urologen van het St. Jans Gasthuis in Weert.

De werkelijke motieven voor deze deportatie in vredestijd kunnen, naast vermeend medische indicaties, fijntjes worden gedistilleerd uit significante passages van het patiëntendossier van huisartsenpraktijk Neer. Uit dit gedetailleerde persoonlijke dossier welke in mijn bezit is, zal in een thematisch opvolgende column betreffende vermeende Limburgse familieverbanden, de waarheid indachtig, worden geciteerd.

Dat ik het volhield in ‘gesticht’ Samen Zorgen Huis Leudal was niet te danken aan het bestuurlijke management, in tegendeel, maar aan de uiterst toegewijde verpleegsters en verplegers welke 24 uur stand-by waren en waar ik vrij snel een bijzondere band mee kreeg.

Als paranormaal medium, die medisch gezien weliswaar betere dagen had gekend, gaf ik zowel vanuit mijn bed als daarbuiten consulten aan een significant aantal van het verplegend personeel en een administratieve functionaris. Het betroffen inzichtelijke consulten op basis van paragnostische waarneming, astrologische informatieopbouw en het regressief in kaart brengen van ervaringen uit vorige levens (reïncarnatieve patronen).

Gezien de royale belangstelling enerzijds en mijn bedlegerige parttime beschikbaarheid anderzijds ontstond er zelfs een (kleine) wachtrij voor de consulten. Deze consulten gaven mij als medium afleiding, droegen duidelijk bij aan het verbeteren van het moeizame herstel dat mijn deel was, niet in het minst door de blije gezichten en oprechte bedankjes van ‘mijn’ tijdelijke cliënten, de verpleegsters en verplegers, die ik wegwijs had kunnen maken in aspecten van hun eigen leven: ingrediënten van hun verre verleden (het vorige leven), verleden, heden of toekomst in het huidige leven.

In schrille tegenstelling tot het permanent toegewijd verzorgend personeel was de kwaliteit van wat ik gemakshalve het management noem, erbarmelijk: onprofessioneel, amateuristisch, bedillend, knellend en vooral de waarheid glansrijk geweld aandoen. Een permanente aanslag op gemoedrust en herstelvermogen van de patiënt!

Toekomstige patiënten zijn hierbij gewaarschuwd, zowel op institutioneel als op persoonlijk niveau. Lees contracten, de kleine lettertjes, minutieus, ga niet af op mondelinge verklaringen en laat daarbij zo mogelijk eveneens een clausule in het contract opnemen om zorgcoördinator juffertje Marianne Meijers, of meeloper Wiel Derikx te verbieden zich in je kamer te mogen bevinden.

Het contract, de kleine lettertjes
Het overkwam mij, het zorgcontract werd door mij na aankomst op een naargeestige namiddag, meer dood dan levend, getekend, erop vertrouwend dat alles in orde was. Tenslotte hadden “zoon” Jiri Verstraaten, de man van de deportatie, en “zorgcoördinator” Marianne Meijers, als ware het partners in een zorghuwelijk, het verblijf de dagen eraan voorafgaand ‘volledig’ voorbereid. Niet dus. Met mijn jaarlijks door CAK verstrekte (geldige) internationale zorgpas, European Health Insurance Card (EHIC), kon buiten mijn woonland Spanje met gesloten beurs bij elke Nederlandse zorgaanbieder worden aangeklopt. Juist ja, maar niet in Baexem die afweken van alle zorgaanbieders die door het uitvoerend orgaan, Zilveren Kruis (Groep Buitenlands Recht), werden geaccrediteerd.

Ik was dus gedeporteerd naar een voormalig klooster voor eertijds religieus gevangen nonnen, een huidige zorginstelling waar ik voor een niet onaanzienlijk deel de inkwartiering zelf moest betalen. Geld waarover ik op dat moment niet beschikte en conform mijn internationale zorgpas ook niet over hóefde te beschikken.

Marianne Meijers aan het ziekbed 1: de belofte
Nadat de Limburgse freule Meijers voor de zoveelste keer met allerlei onnodige administratieve poespas mekkerend aan mijn ziekbed zat werd mij te verstaan gegeven dat ik mijn verblijf voor een deel zelf diende te bekostigen. Het was mij even onduidelijk wie me deze loer had gedraaid, Marianne Meijers dan wel de spirituele zoon annex manager Jiri Verstraaten, of beiden. Met dit financieel zwaard boven mijn hoofd maakte ik aanstalten onmiddellijk te vertrekken uit Huize Baexem, en met de bengelende slang uit mijn onderlichaam een ander onderkomen te zoeken en te vinden in de Limburgse middle of nowhere. Freule Meijers, wellicht, welhaast zeker, bevreesd voor negatieve publiciteit, bood onmiddellijk een oplossing aan waardoor ik niet zou hoeven te vertrekken. Het financiële aspect, aldus Meijers in haar reactie op mijn besluit, kon gevoeglijk als vergeten worden beschouwd. Op mijn (onderzoekende) vraag hoe dat dan gerealiseerd zou worden, werd geantwoord (in vergelijkbare bewoordingen): “Dan dragen we [de Stichting Samen Zorgen Huis Leudal, red.] de kosten zelf”.***

Marianne Meijers aan het ziekbed 2: de ontkenning
Wat schetste mijn verbazing toen enige weken later de rechter- of linkerhand van Meijers, Wiel Derikx, (voormalig) voorzitter ‘Baexem en omstreken’, zich ook ineens om en nabij mijn bed nestelde en me maande de kosten voor mijn verblijf te voldoen. Van een afspraak tussen mij en zorgcoördinator Meijers was hem niets bekend, althans zo werd me meegedeeld. Onmiddellijk wist ik dat er dikke stront aan de Baexemse knikker was in Huize Zorg. Je bent tenslotte medium of je bent het niet. En voorspelbaar kwam Meijers alras opdraven, ik had geen tijd om ziek te zijn terwijl ik toch meer dan ziek was, om te vertellen dat ze een dergelijke afspraak NOOIT met mij gemaakt zou hebben. Ik kan de lezer alleen maar meedelen dat een van beiden, zij of ik, een aartsleugenaar is. Wie, dat kan de lezer het beste zelf uitmaken. Ingeval ik in goede gezondheid had vertoefd zou ik wereldgehakt hebben gemaakt van Meijers en kompanen. Gezien mijn verslechterende conditie had ik echter weinig keuze.

Marianne Meijers aan het ziekbed 3: aanmaning in vele delen
Meijers woonde welhaast in mijn ziekenkamer, verbaal geuite financiële aanmaningen, wapperen met documenten en staten. Vanuit mijn metalen ziekenhuisbed en met een Spaans mobiel met Spaans abonnement zocht en vond ik noodgedwongen tussen hevige blaaskrampen door contact met een ver familielid uit de 2e of 3e graad, een voor mij volledig onbekende oomzegger die bereid was een voorschot op een nog niet uit te kunnen keren erfenis onmiddellijk en met spoed naar mij over te maken. Neen, we waren juffie Meijers erg dankbaar.

Marianne Meijers aan het ziekbed 4: de Libel en de Story
Echter, Meijers bleek meerdere talenten te bezitten, de kennis van de menselijk psyché. Deze zorgprofessional matigde zich aan zich te mogen begeven op het (katholieke) pad van de (huis-tuin-en-keuken) psychologie, de Libel en een ‘wetenschappelijk’ Story-vodje waardig. En dat zat aan mijn ziekbed te oreren, how dare you, wat een gotspe.

Blijkbaar heeft Meijers ooit, zowel tijdens een gedateerde opleiding tot verpleegkundige in het Roermondse Laurentius Ziekenhuis als tijdens een vervolgopleiding aan HAN Hogeschool Arnhem en Nijmegen (mij goed bekend, ik was er vele jaren docent coördinator) niet geleerd zich te beperken tot de aangeboden leerstof: schoenmaker blijf bij je leest. Wellicht dat Meijers bij beide opleidingen tijdens vergelijkbare modules onderwijskundige of didactische vaardigheden binnen Gezondheidskunde heeft zitten pitten als na een nachtje stappen in Herkenbosch of Elsloo.

Ook de module efficiënt handelen moet onderbelicht zijn geweest. Hemel en aarde moest ik bewegen om te overtuigen dat ondanks een toenmalig verlopen paspoort mijn opgegeven BSN (Burgerservicenummer) de echte was, en geen andere. Zelfs een (belangrijk) declaratiedocument dat op mijn verzoek door haar verstuurd werd kwam per kerende post naar mij terug omdat er door haar als zorgcoördinator luttele eurocenten te weinig port was betaald (document PostNL, evenals andere relevante documenten, in mijn bezit). Vele malen, week in week uit, stond ze om de haverklap aan mijn ziekbed omdat zoals steeds bleek, ze zelf haar zaakjes niet op orde had. Patiënten, hoedt u voor deze zorgcoördinator, houdt uw vinger zelf aan de pols.

Wiel Derikx 1: de Kafkaëske kantoorklerk
Wiel Derikx, een klasse apart, maar zoals bleek, uit hetzelfde Limburgse schutterende hout gesneden als coördinators uit Herkenbosch of Elsloo. Als ex-voorzitter die als een onbezoldigd politieambtenaar in ruste zich belaste met het beknibbelen van centenkraam gerelateerde uitgaven deed hij met een spiedend oog zijn werk met verve. De laatste dag van mijn inkwartiering alvorens naar Spanje af te reizen begaf ik mij in de eetzaal, het mobiele alarmknopje aan een koord om de hals. Als afscheid nam hij plaats aan de tafel waaraan ik zat, een klein gesprek, Limburgse koetjes en kalfjes, met als afsluiting zijn dringende verzoek toch vooral NIET het alarmpje mee te nemen maar achter te laten in de ziekenhuiskamer. Juist ja, men zou eens de opwelling kunnen hebben gehad om al stelend met alarmpje en al het vliegtuig in te stappen, zoals in mijn geval, naar Spanje.

Wiel Derikx 2: bedelaar en bibliotheekhouder
Derikx beschikte, menige ex-voorzitter of Limburgse politicus eigen, over een dubbele agenda, zo moet worden geconstateerd. Een exemplaar van het boek dat ik geschreven had en dat voor een belangrijk gedeelte handelde over het vorige leven van de overleden Braziliaanse Formule 1-coureur Ayrton Senna als monnik in Tibet had zijn belangstelling. Ik beloofde hem, eenmaal terug in Spanje een exemplaar te sturen. Derikx, de politieagent met de dubbele agenda vertrouwde mijn toezegging blijkbaar niet en verzocht om het onderhavige exemplaar gelijk te mogen ontvangen. Het zou worden toegevoegd in de collectie van de bibliotheek van zijn Samen Zorgen Huis Leudal, zich bevindende in een hoek van de ‘Kapel’ van het voormalige klooster. Tevens zou hij na lezing het boek becommentariëren en er een artikel aan wijden op hun website.

Wiel Derikx 3: de onbereikbare cipier van het slot
Weken gingen voorbij, maanden gingen voorbij, de herfstbladeren gingen al bijna vallen, van Derikx geen spoor, de man bezorgd om zijn institutioneel alarmbelletje van enkele euro´s. E-mails aan hem gericht werden niet beantwoord. De stipt en consciëntieus opererende man als het om zijn eigen zorgportemonnee ging was spoorloos dan wel niet meer geïnteresseerd e-mails van een voor hem onwelgevallige voormalige Zorgbewoner te willen beantwoorden.

Een medium met een dubbele Schorpioen in zijn horoscoop laat niet licht met zich sollen, en ik schreef ten langen leste per e-mail een aankondiging van een te plaatsen verhelderende column aan moederoverste, Marianne Meijers, niet gediend zijnde van Baexemse kuiperijen en dubbele agenda´s. Als door een wesp gestoken in het achterste van haar zorgcoördinatorschap dirigeerde ze zo mag worden aangenomen vriend Derikx onmiddellijk in de pen te kruipen. Een zalvende e-mail, maanden na dato, verscheen met verontschuldigingen van Derikx’ hand op mijn bureau. Na het uiteindelijk verstrijken van vele maanden na mijn verblijf in Baexem en het ter beschikking stellen van mijn boek verscheen een artikel met spelfouten en met een erbarmelijk gekozen obligate Limburgse titel voorzien van een afgeknipte bleke foto.

De afsluiting van Derikx’ artikel “De ervaren dank voor de goede en intensieve Zorg die ik tijdens mijn verblijf heb mogen ervaren” betreft zoals uit deze column mogen blijken, uiteraard uitsluitend het verplegend personeel en niet de koekenbakkers die moeten doorgaan als de verlichte managers Meijers en Derikx.

In de amateuristisch geconstrueerde titel refereert Derikx onder meer aan “Een eigen geschreven boek”. Bestaan er dan ook boeken die door een auteur niet zelf geschreven zijn? Refereert Derikx archaïsch aan hem bekende zegswijzen tijdens de lagere school als het gaat om “Eigen gemaakte appeltaart, van eigens gemaakt, van eigen deeg wellicht, die van eigens kunnen rijzen?” En dat moet de ex-voorzitter van een Zorgclub voorstellen? Hoe bruin en truttig wordt taal in Baexem gebakken?

Voor de lezer die mijn werk kent, zowel de Nederlandse als de Braziliaans-Portugese publicatie van mijn boek werd door Destinations Inc – Intuitive Intelligence uitgegeven, en wel in een gelimiteerde luxe uitgave, genummerd en gesigneerd.

De fotosessie
De dubbele agenda van de tandem Meijers-Derikx toonde zich ook in de keuze na een gehouden fotosessie. De handmatige overdracht van het boek aan Meijers en Derikx werd middels een serie fotografische opnames vastgelegd. Welhaast zeker vooraf gepland, werd achteraf door selectie van de gemaakte opnames of door photoshoppen, beide “Zorgofficials” om moverende reden uit beeld gehouden.

Hypocriet Baexem in een notendop.

TOEVOEGING 05-01-2023
Verslag gesprek Meijers met ‘Burggraaf’ Jiri Verstraaten, alias de Stalinistische manager van Versailles’ Kleinhanssum te Neer

Palace of Versailles (detail): Public Domain

*** Deze toezegging “Dan dragen we [de Stichting Samen Zorgen Huis Leudal] de kosten zelf”, werd nog eens bevestigd, zo mocht ik relatief kort erna vernemen, doordat Meijers in een van haar vele bezoeken aan mijn ziekbed gewag maakte contact te hebben gehad met Jiri Verstraaten, de ‘burggraaf’ annex deportatie-manager in kwestie, over het contract dat ik (blindelings en in goed vertrouwen, red.) had ondertekend.

Dit met de onmiskenbare intentie om de aan mij gedane toezegging de bijdrage uit eigen middelen (van de Stichting Samen Zorgen Huis Leudal) te betalen, alsnog op een andere hoofdrolspeler, Jiri Verstraaten, proberen te verhalen.

In haar onderhoud met deze weledele heer, kon, aldus Meijers, deze zich niet herinneren of hij wel of niet vader Verstraaten (vóórdat deze het contract ondertekende) had geïnformeerd over een eigen bijdrage [niet dus, red.]. Mark Rutte zou in onderhavig geval gezegd hebben ”Daar heb ik geen actieve herinnering aan”, m.a.w. daar ben ik niet verantwoordelijk voor, m.a.w. Verstraaten junior´s naam was en is haas.

Update 05-01-2023