Oscar the Cat – De geur van sterven in beeld gebracht
De Pilars of Creation, binnen de Adelaarsnevel toch zo’n 6.622.000 biljoen kilometer ver van ons verwijderd, brengen we met gemak in beeld …
Mensen zijn zoogdieren in een evolutionair wat verder gevorderd stadium dan het vaak in gevangenschap levende resusaapje of een ooit tot Franse Briard gedomesticeerde oerhond. In tegenstelling tot aap en hond staat bij ons een mensenhoofd met nek op de romp, ingesnoerd door een witte boord met knellende stropdas of een zijden vlinderdasje slap naar beneden hangend als een dood konijnenjong. Ook het gewicht aan werkende hersenen is bij zoogdier mens wat meer dan bij de kip, zandhaas of Karpatische mierenneuker. Wel jammer dat we als veredeld zoogdier onderweg en tijdens de evolutionaire reis wat dierlijk gereedschap om te overleven zijn kwijtgeraakt. Als mannetje ruiken we niet meer onder de petticoat van het vrouwtje om genetisch het juiste paringsdier te kunnen traceren, en als onze kinderen ziek zijn komen we niet verder dan de aanschaf van liters antibiotica en andere farmaceutische portemonneevirussen.
In het communicatiesysteem van mens en dier kun je naast het gewone – zien, horen en ruiken – ook kleur ruiken, geur zien, en wat je ziet horen. Tenslotte gaat het om frequenties die stoffelijk op verschillende manieren ‘in beeld’ worden gebracht. Met een infrarode camera wordt warmte van mens en dier omgezet in bespionerende plaatjes. Met geluid brengen we via een echo de wel of niet kalkvrije hartkleppen in beeld. Met Röntgenstraling brengen we een gebroken sleutelbeen in beeld of hele supernova’s. De uit waterstofwolken bestaande en met de vinger wijzende Pillars of Creation (Pilaren der Schepping) binnen de Adelaarsnevel (IC 4703), toch zo’n slordige 7000 lichtjaren verwijderd, zijn schitterend in beeld gebracht door de ruimtetelescoop Hubble. We kunnen beeld via straling of sonoor geluid waarnemen, en kleur kunnen we ruiken. Het is dus geen spiritueel gelul van de eerste de beste prinsessenpoes die het met naaktgroene bomen doet in de Koninklijke bossen op een Gooise matras.
De Amerikaanse poes Oscar uit Providence, Rhode Island daarentegen, intussen beroemd door het boek van Dr David Dosa, ‘ruikt’ de frequentie die de naderende dood vergezelt. www.Telegraph.co.uk
Frequentie is het ingrediënt bij uitstek voor paranormale waarneming. Vorige week danste ik met een jongedame achtereenvolgens een salsa en bachata. Er liepen ineens paarden om haar heen, zo ‘zag’ ik tijdens de salsapasjes. Ik danste met een paardenvrouw zo rook en zag ik, een paardenvrouw die van middelgrote paarden hield, zoals haflingers met een voor een vrouw aangename schofthoogte. Op een mooie manier was ze zelf een beetje paard en tevens een paardenfluisteraar, en bevestigde dat ze inderdaad wild was van paarden. Ze bleek de dochter van de hoefsmid te zijn. Bij een andere gelegenheid tijdens een workshops die ik eens gaf, rook ik bij een deelneemster de dood, maar dan meer het stervensproces vóór de dood. Ik wist dat het niet haar dood was die ik rook, maar dat ze ondanks haar jeugdige leeftijd de Johan Cruyff of de Kübler-Ross onder de stervensbegeleiders zou gaan worden.
Oscar de Amerikaanse poes ruikt de dood. Sceptici en critici waren er natuurlijk als de kippen bij om Oscars gedrag op te kunnen hangen aan een plausibel verklaringsmodel. De in een stervensproces gewikkelde bejaarde zou volgens de critici het laatste restje adem maar gaan uitblazen omdat Oscars komst voor de bejaarde inmiddels een teken voor de onafwendbare dood zou zijn. Alleen van deze cirkelredenering zou men al in coma raken. Elk gelijk en ongelijk valt te bewijzen en te staven voor degene die er een gat in ziet, van George Lemaitres oerknal tot de singulariteit en zwarte gaten van Stephen Hawking enerzijds, tot en met intelligent design made in USA anderzijds.
Dr. David Dose the New England Journal of Medicine weet wel beter. Het stervensproces kan van enkele uren tot dagen voortduren. Oscar verschijnt alleen in de laatste 2 uur voordat de dood intreed, en vlijt zich aan de zijde van de stervende.
Een zege voor familieleden die daardoor op tijd kunnen worden gewaarschuwd voor het naderende einde, en een terminale doorn in het oog van sceptici waar de geest al lang uit is weggestorven.