columns
Het internationale Spaanse ‘Persbureau EFE’ en de ‘Asociación de la Prensa de Jerez – APJ’ lieten deze week van zich horen. De spannende weg van een Spaans persbericht. Spanje is een prachtig land, minstens zo mooi als Frankrijk, Andalusië een comunidad autónoma española, een grondwettelijk autonome Spaanse regio geleid door de Junta de Andalucía, waar de culturele geschiedenis nog voor het oprapen ligt. Andalusië is vergeven van Moorse invloeden, zelfs de stoeptegels, ook de inmiddels handmatig ter plekke vervaardigde exemplaren van kiezelbeton met cannelures geometrische aangeharkt in één richting, verraden de Arabische dagen van weleer, Al-Andalus (Verstraaten, 2014 Moors iconoclasme, en het aangezichtsloze gelaat van Andalusische stoeptegels). Op 2 april jl. bezocht ik Sevilla voor het eerst voor meer dan een vluchtig bezoek enige jaren geleden.Nooit eerder werd ik zo gegrepen door een stad als op dat moment. Nooit eerder werd ik zo betoverd door een stad dan op die gedenkwaardige 2e april 2024, architectonisch, stedenbouwkundig, de sociaal-culturele energie van een lommerrijke wijk, de uiterst chique dame met blosjes op de wangen die me met overgave de weg naar het centrum wees, de stad bezoekende Madrileen die in het toilet van het Grand café me liet voorgaan omdat mijn blaas op knappen stond, de vriendelijke jongedame in onberispelijk klassiek zwartwit uniformpje met kanten kraagje die de toiletten onderhield en na een gesprekje me uitbundig en toch bedeesd uitzwaaide. Zelfs de bomen langs de brede avenidas en in de parken hebben een kosmopolitische inborst. Als afsluiting had ik een ‘gesprek’ met La Giralda, de bij de Sevillaanse kathedraal flankerende klokkentoren van voornamelijk Arabische snit. Ons gesprek kende momenten van melancholie, waarbij zowel Giralda terug in de tijd reisde zoals ik, die ook verschillende Arabische incarnaties had gehad. Opvallend in ons woordeloze verhaal waren de imaginaire beeltenissen die we zagen van verschillende soorten hoofdtooien – petten, hoeden en baretten – die in de loop der tijd werden gedragen en telkens een andere tijdsperiode leken aan te kondigen. Zowel door inwoners van het toenmalige als het huidige Sevilla, door bezoekers uit andere landen en regio’s. Andalusië kent cultureel vele soorten Sevilla´s, maar menigmaal kleiner qua oppervlakte en inwonertal en bescheidener wat architectuur betreft dan Sevilla, zodat er maar één echt Sevilla bestaat, dat van Sevilla waar de majestueuze toren de Giralda woont. De Arabieren, de Moren, hebben een onuitwisbare invloed achtergelaten. Je zou bijna zeggen een Bijbels uitverkoren volk, maar het uitverkoren volk zijn alleen de Gaza-kinderen vermoordende en ziekenhuizen verwoestende Israëliërs. Uitverkoren Arabieren wegens architectonische hoogstandjes, dat zeker wel, in ieder geval tijdens Al-Andalus, ware het niet dat we in onze tijd een geheel andere islam hebben leren kennen die sociaal-cultureel, religieus in ieder geval, versteend is door dogmatische zwaarden: Islam I, hosanna, versus islam II, prehistorisch barbaars. Het moderne Spanje is, na stichtende invloeden van Romeinen en Visigoten, grosso modo ontstaan door drie historische ontwikkelingen die zich aandienden: de eeuwenlange Moorse overheersing, de reconquista van De Katholieke Koningen Ferdinand II van Aragon en Isabella I van Castilië, en het concordaat met de Heilige Stoel (katholiek fascisme) van dictator Francisco Franco. KATHOLICISME EN FRANQUISMEVanaf dag één, halverwege maart 2014, toen ik aan een kassa stond bij El Corte Inglés, het Spaanse equivalent van de Nederlandse Bijenkorf, om af te rekenen, ervoer ik als paragnostisch medium dat Spanjaarden, de enkeling uitgezonderd, volledig door katholicisme en franquisme waren geïndoctrineerd. In al hun beleefd en gezagsgetrouw handelen, identiteitsbewijzen in vele maten, volledig juist genummerde supermarktbonuskaarten en geen andere, het ondertekenen van een telefooncontract op alle 25 pagina’s, zoals katholiek Nederland midden vorige eeuw door paus, bisschoppen en confessionele politieke partijen als KVP, CHU en ARP werden geknecht. Op het moment dat ik besloot gevolg te geven aan het verzoek van de geest van Isabel la Católica om de titel van het hoofdstuk over haar vorige leven als promiscue non, te gebruiken als titel van het boek, vermoedde ik dat daarmee ik mogelijk tegen heel wat heilige huisje zou schoppen. Ik nam het vermoeden voor lief en besloot zoals altijd de waarheid niet uit de weg te gaan. Dromen over donderende wolken, protestbijeenkomsten voor de deur van mijn appartement, en een fiets zonder spaken op een intens modderige landweg waren mijn deel, langer dan wekenlang. Tel uit je winst. Op een fantastische enkeling na werden de wenkbrauwen in alle kapperszaken en daarbuiten gefronst bij het horen van de geplande titel van het boek dat verhaalde over een promiscue non en abdis, en dan ook nog eens een lesbische non. Zelfs de afdeling van de uitgever verantwoordelijk voor het logboek van het verloop van de publicatieprocedure had heel in den beginne ‘per abuis’ het toevoegsel na de komma, ‘een promiscue non’ vergeten in het draaiboek te zetten, en de voorzin ‘Isabel la Católica’ eveneens geschrapt. Er bleef over als titel: ‘Mi vida pasada como Catherine’ (mijn vorige leven als Catherine), de titel van een stuivertjesroman. Na verwijzing naar het contract werd deze vergissing onmiddellijk hersteld. En ere wie ere toekomt, de klassiek opererende uitgever stelde en stelt alles in het werk het boek met historische feiten via buitenzintuigelijke ervaring gereconstrueerd, te promoten. Ook de uitgever had, zoals later uitgebreid werd beschreven, veel geleerd. Het boek werd genomineerd voor de Premio Talento Caligrama 2024. GEDEMILITARISEERDE CENSUURHet via censuur schrappen of willen schrappen van vooral de bijzin ‘una monja promiscue’ heb ik op alle maatschappelijk fronten ervaren. De gedelegeerde van Cultuur van de Ayuntamiento de Jerez (gemeentebestuur van Jerez), een katholieke bestuurder pur sang en organisatorisch hoofdverantwoordelijke van de jaarlijkse Semana Santa, schrok zich wild bij de gedachte een auteur in zijn gemeente te moeten promoten en wellicht eens te moeten feliciteren die het vorige leven van de vroegere Spaans koningin Isabel la Católica beschreef als zijnde een promiscue non. We herinneren ons dat in de relatieve oudheid, 1985, de toenmalige Nederlandse minister van WVC Elco Brinkman weigerde de staatsprijs voor literatuur toe te kennen aan NRC columnist Hugo Brandt Corstius, omdat naar zijn oordeel deze ‘het kwetsen tot instrument had gemaakt’. De praktijken van een minister die …
Quote zoemende stilte
zoemende
stilte
Quote telepatische zendgemachtigden
telepatische
zendgemachtigden
Quote goddelijke klieren
goddelijke
klieren
Quote endocriene goden
endocriene
goden