500 jaar kabinetten-Calvijn I, II en III

DOCUMENTO ARTE MAFIA – DESPOTISMO 1

 

Met Jan Peter Balkenende staan we even stil bij de Nationale herdenking van onze zwart-witte vriend Calvijn ter gelegenheid van de viering van diens vijfhonderdste geboortejaar. Deze herdenking vond plaats in de Grote Kerk in Dordrecht die werd gevierd met psalmen en gereformeerd orgelspel in het bijzijn van vele hoogwaardige bleekgezichten.

Door deze herdenking staan we automatisch ook stil bij Calvijns moord op een theologische tegenspeler. Op 27 oktober 1553 werd de erudiete Spaanse theoloog en aartsbisschoppelijke lijfarts Miguel Serveto, afkomstig uit Villanueva de Sigena, als ketter op de brandstapel terechtgesteld.

Miguel Serveto had met zijn De Trinitatis erroribus een heel ander licht geworpen op de drie-eenheid dan Calvijn en zijn makkers, waardoor Calvijn hem in Champel nabij Genève een ketters plaatsje op de brandstapel bezorgde. Naast de pest konden tovenaars, vogel- en sterrenwichelaars en andere personen die afweken van het gezicht Gods namens Calvijn rekenen op een gezellige barbecue met oecumenisch shoarmavlees van onwillige ketters. Calvijn had blijkbaar in zijn strijd om de katholieken om te vormen de doeltreffende methoden van de Inquisitie goed bestudeerd.

Na veel gekissebis plaatsten de calvinisten bij het graf van Miguel Serveto 350 jaar later, dus ‘vrij recent’ maar aan de late kant, een gedenksteen, een voor de gepleegde moord excuustruus-vergiffenissteen, om zo hun geweten te sussen. Op de vóórkant uitgebreid gebeiteld een voor eigen parochie verschonende tekst met erop vermeldt:

Fils respectueux et reconnaissants de Calvin, notre grand Réformateur, mais condamnant une erreur qui fut celle de son siècle et fermement attachés à la liberté de conscience selon les vrais principes de la Réformation et de l’Évangile nous avons élevé ce monument expiatoire le XXVII octobre MCMIII (vert.: Als respectvolle en dankbare zonen van Calvijn, onze grote hervormer, maar een fout veroordelend die eigen was aan zijn eeuw en vast verbonden met de vrijheid van geweten volgens de ware grondbeginselen van de reformatie en het evangelie hebben wij dit verzoeningsteken opgericht op 27 oktober 1903).

De moord was dus een vergissing van de tijd, zo wilde men graag doen voorkomen, niet van de feitelijke executeur die Calvijn heette. Reeds toen werden de Calvinistische broodjes op die manier gebakken. Op de achterkant van de steen in Champel werd als bijzaak slechts naam en data van Miguel Serveto vermeldt, alleen de naam van het type aanmaakhout waarmee de brandstapel in de fik gestoken werd ontbrak nog. Zo waarlijk helpe mij God almachtig, voorwaar een Calvinistische daad van de betere hypocriete soort. Calvijn moet blijkbaar met een van zijn latere slippendragers, George W. Bush, in het Frans gedacht hebben: You’re either with us, or against us, en stak de vlam in de Zwitserse brandstapel.

In het slotakkoord van Balkenendes toespraak in Dordrecht – de stad waar in 1618 door de Synode van Dordt de Dordtse Leefregels het levenslicht zagen –  bekent hij ruiterlijk een Calvinist te zijn. Nou is Calvijn niet helemaal de grondlegger van het calvinisme zoals we dat in onze dagen kennen, zoals Marx maar ten dele synoniem is met het versneden Marxisme van Cuba, het gedachtegoed van de Italiaanse euro-communist Enrico Berlinguer of met het Noord Korea van een tandeloze Kim Jong il. Als vereerder van Calvijn én aanhanger van het calvinisme is Balkenende dus een dubbele Calvinist, en dat is ook te horen als hij huishoudelijke zaken tijdens een vragenuurtje, als verzen in een Statenbijbel van achteren naar voren reciteert. Het is maar waar je trots op wilt zijn.

De Calvijn-herdenking brengt de (ziel zuiverende) martelingen van het Consistorie, de theocratie dienende kerkelijke rechtbank opnieuw in beeld, zoals Independence Day ons jaarlijks doet herinneren aan de honderdduizenden Amerikaanse indianen die voor en door The American dream zijn afgeslacht en dat wordt gevierd als een soort Thanksgivings day met tot aan het strotje gevulde kalkoenen. Maar feest is feest, met en zonder krijtwitte ouderlingen van de Haagse politiek die op de eerste rij onder de mahoniehouten kansel in Dordt waren samengeschoold, ingetogen, vredig en blij kijkend als Gert en Hermien Timmerman zaliger.

Johannes Calvijn had aparte en wat afwijkende ideeën over normen en waarden. Nou komt dat in de beste gereformeerde families voor. We hoeven dan alleen maar te denken aan een enkele minister-president van het Koninkrijk der Nederlanden die de volksvertegenwoordiging jarenlang bruuskeerde met Irak en een Chinese banvloek uitsprak over de ontvangst van een Tibetaanse leider, maar wel dagelijks met normen en waarden iedereen om de hals valt. De Tibetaanse vreemdeling, volgens Freek de Jonge niet geheel van onbesproken gedrag, wordt ook wel Tenzin Gyatso, de veertiende Dalai Lama genoemd, die als uitgenodigde maar geweigerde gast ook in Zuid Afrika een aparte status kreeg. De Nederlandse minister-president plaatst door zijn weigering de Dalai Lama persoonlijk te willen ontvangen zich hand in hand met Zuid-Afrika in een apart gezelschap zullen we maar zeggen. Het lijkt er op dat Calvijn met zijn hypocriete inborst helemáál niet gestorven is, nog voortleeft, en als ik het goed zie, alhier fysiek resideert onder het klamme dek van Nederlandse wolken.

De Hollandse Calvijn was een echt strebertje, zo weggelopen uit een Haags rariteitenkabinet, met ook een tongriem die hem makkelijk liet rijmen. Tijdens zijn ‘regeerperiode’ werd hij als een Calvijn-I weggestuurd omdat zijn zucht anderen de wet voor te schrijven door het bestuur van Genève niet meer werd gepruimd. Als een soort Calvijn-II en III kwam hij na enkele jaren als normen-en-waarden-handelaar weer terug alsof er in het Genève van de 16e eeuw geen LPF-vuiltje aan de lucht was geweest.

Schamen deed Calvijn zich niet, schamen deden alleen dwazen of streng gereformeerden als ze anderen hun wil niet op konden leggen of als ze hun zin niet kregen.

Zowel Calvijn als Balkenende hebben een vrij dominante planeet Pluto in hun astrologisch vaandel staan. Calvijns planeet Pluto staat in Boogschutter en tevens in het 9e huis, het huis van de Boogschutter, een positie die garant staat voor dominantie (Pluto) in religieuze (Boogschutter) zaken. Als zoon van een katholieke vader met Saturnus (de wet) in het 9e Boogschutter Huis (het geloof), kon ik van nabij de dominante karakteristieken van een dergelijke ‘opvoedkundige’ positie meemaken. De zondagsplicht was inderdaad heilig, en het strijken van bloesjes door zijn dochters voor het zondagse bal was net zo gevaarlijk als het poedelnaakt op schoot zitten bij een hevig gebarende Andries Knevel van de Evangelische Omroep die juist van zijn geloof was afgevallen.

Balkenende zelf heeft Pluto in het astrologische 1ste Huis. Macht, het aantrekken van macht, het uitoefenen van macht of het eventueel ten ondergaan aan macht zijn kwalificaties die bij een dergelijke stand manifest kunnen worden. Het aantrekken en uitvoeren van macht kennen we van Jan Peter Balkenende. Het politiek kopje onder gaan wanneer de krachten te groot worden kennen we nog maar ten dele (LPF-ministers, Referendum Europese Grondwet, Mabel Wisse Smit, Margarita).

Vanuit de paragnostische waarneming bezien lijkt het normen en waarden-getoeter van Balkenende en zijn grote voorganger Calvijn eerder op een set gereedschap om persoonlijke macht na te streven dan voor alles een collectieve zaak te dienen, want dat heeft het Referendum Europese Grondwet ons laten zien. De stem van het volk die een stem moest uitbrengen had het bij voorbaat mis, zo betoogde de minister-president en zijn gevolg in de aanloop naar het referendum. Vaak reiken persoonlijke en collectieve motieven elkaar de hand, en kan het wat moeilijk zijn te zien of de kip er eerder was dan het ei. Van Moeder Theresa en andere charismatische vredesduifjes zou je zo op het eerste gezicht ook niet zeggen dat ze graag een zware knoet met kleine hand hanteerden. Ook de horoscoop van de heilige Franciscus van Assisi laat zien dat hij naast het houden van liefelijk vogelgezang een brute inborst had en moest vechten om het ingeschapen beest in toom te houden. Tenslotte had hij als soldaat in een krijg eens vurig tegen Perugia gevochten.

Calvijn heeft in 500 jaar tijd in de cultuur van het Koninkrijk der Nederlanden sporen nagelaten. Sporen als krijtstrepen op het blanke gezicht van de VOC die exotische Multatuli-peper ruilde voor de karwats, of als littekens binnen de WIC die slaven ruilden voor de striemende karwats onder de brandende zon van Curaçao of andere Boven en Benedenwinden. Maar de sporen zijn ook te vinden op het ernstige gelaat van de staalmeesters van Rembrandt en in latere kunstperiodes waardoor Jan Wolkers tot Oegstgeest kwam en Piet Mondriaan de vertegenwoordiger van het polder iconoclasme werd. Calvijn tekende ook de gelaten gezichten van de negroïde bewoners van de West, de zogeheten ‘inboorlingen’ van de Antillen en Suriname, die door kerstening en evangelisatie zich gingen schamen voor hun Afrikaanse cultuur en voor hun lila en paarse beschildering van Hollandse trapgeveltjes aan het Curaçaose Waaigat en Sint Annabaai.

De calvinisten hielden niet van uitbundigheid en zeker niet van kleur, nog steeds niet, en de nazaten van Calvijn in Welstandscommissies van bijvoorbeeld Amsterdam verbieden in 2009 nog steeds prachtig geschilderde lila voorgevels, zoals te vinden in de Amsterdamse Walstraat. Met alle respect voor Artis en Burgers Dierenpark, maar je vraagt je toch in arren moede af welke autochtone dromedarissen er in zo’n commissie zitting konden nemen en ooit door andere bultenaars politiek naar voren werden geschoven.

Nederland ziet nog altijd blauw van het calvinisme, koud, kil en zonder kleur, wat zich vertaalt als de emotieloze briefpapieren huisstijl binnen vele organisaties, maar ook te zien is op impotente door bleek computer-pointillistisme bedachte postzegels van Peter Struyken, en in het modebeeld met de eeuwige blauwzwarte klooster-nylons. Het politieblauw op straat daar waar de Italiaanse en Braziliaanse hermandad brede vuurrode biezen aan hun broekspijpen hebben, het kille giroblauw dat na de intocht der allochtonen door ING eindelijk in een warmer oranje werd omgezet, de NS die sinds mensenheugenis mannen in donkere pakken in eeuwig blauwe treinstellen vervoerde, het afstandelijke blauw van de truttige KLM-mantelpakjes tot onder de gereformeerde knie, en de nonnenschool met ingevroren nonnen die kinderen in uniforme blauwe blazers stichtelijk aanstuurden. Calvijn had het zich niet beter kunnen wensen. Het gevoel moest uitgebannen worden als bij een beeldenstorm, op weg naar de regel die de emotie controleerde. Maar de regel die Irak had moeten controleren is met de Dalai Lama onder het Calvinistische tapijt geveegd, dat weer wel. Calvijn leeft in Nederland in volle glorie, overal en eeuwig.

 

_________________________________________
Relevante artikelen die deel uitmaken van de serie
DOCUMENTO ARTE MAFIA – DESPOTISMO

Nationale ombudsman Reinier van Zutphen: Wij zijn er niet voor de burger, wij zijn niet Alex Brenninkmeijer!
Van Gogh Museum: Aardappeleters in Nigeriaanse Shell oliesaus
De Bernhard-bias van Soestdijk
SNS Bank – De vileine Timmermannen van de SNS
De Kunsten & de Rabotorens van Babel
De ´Fair trade´-jongens van Panama
De Wurger van de NS
Het Mitros-huwelijk van mr. Henk Peter Kip en freule Margreet van Breunissen
AIVD-NSA: tussen mondholte en anus
KLM-flatulentie en gemodificeerd draaikontenvlees
Criminologie en het nature-nurture-debat
República Banana Holandesa
SNS Bank, foppen zonder speen, da’s pas foppen
500 jaar kabinetten-Calvijn I, II en III

Mediumistic Journalism, paranormale onderzoeksjournalistiek, bevat tevens de series

DOCUMENTO ARTE MAFIA – MEDICO
DOCUMENTO ARTE MAFIA – JUSTICIA
DOCUMENTO ARTE MAFIA – QUIMICO
DOCUMENTO ARTE MAFIA – DESPOTISMO

DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – CURA
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – PASADO & FUTURO
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – REENCARNACION
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – ARTE POR ARTE

 

Update 04-01-2018