De Kunsten & de Rabotorens van Babel
DOCUMENTO ARTE MAFIA – DESPOTISMO 10
Bij de Rabobank zijn ze van vele markten thuis. Wilt u het over de Kunsten hebben? Dat kan, althans zolang Pieter Lakeman niet de begenadigde kunstenaar is of Ai Weiwei de politieke performer die in Tate Gallery voor de installatie Swap Rate Damage honderd miljoen gebroken eurotekens van porselein zou hebben laten maken. Wilt u het over een andere kunstvorm hebben, de wielersport bijvoorbeeld, dan is dat ook mogelijk, althans zolang en mits, oud-minister Winnie Zorgdrager van de Commissie Anti-doping Aanpak niet een van de gesprekspartners is. In opdracht van kunstminnend Nederland wilden we de liefde van de Rabobank voor de kunsten tegen het licht houden, de Rabo-vonk ontdekken en de houdbaarheidsdatum traceren.
Eens passeerde ik in half paragnostische trance verzonken de Rabotorens op de Utrechtse Croeselaan die na enige branden hun make-up weer hadden gefatsoeneerd. Een unheimisch gevoel bekroop mij op het moment dat ik mediamiek opkeek tegen de torens die zich los hadden gemaakt van een partij frauduleuze cumuluswolken aan de hemel als in een shot sociale fotografie van het type Willem Diepraam. Ik had een van de grootvaders van meneer Rabo, een coöperatieve boer, nog gekend, in de West-Betuwe kantoorhoudend waar in vroeger dagen de koperen spaarcentjes naar toe werden gebracht om in een zandkleurig spaarbankboekje te worden bijgeschreven.
Als paragnost heeft men maar een half woord nodig, een enkel oog of trillend neusgat, om als een Max Havelaar te weten dat iets geen zuivere koffie is, om te ervaren – wanneer, waarom en hoe – een ondraaglijke geur de wereld werd ingestuurd. De torens blonken niet uit in het geven van vertrouwen, de immateriële factor waarop het gehele bankwezen (de astrologische eenheid Stier/Huis II/Venus) historisch gestoeld is. Zonder een krachtige Stier/Huis II/Venus-eenheid in een horoscoop is een financiële organisatie of individuele portemonnee ten dode opgeschreven, zakt op termijn als een kaartenhuis in elkaar, moet met torenhoge boetes strafrechtelijke vervolging worden afgekocht, of belandt uiteindelijk daadwerkelijk achter de tralies.
De torens werden gebouwd met centjes die spaarders hadden bijeengebracht, die geen flauw vermoeden hadden gehad wat er mee zou gebeuren. Het gedrocht bedrieglijke renteswaps ten dienste van gewetenloze bankiers met periodiek vette bonussen moest immers nog geboren worden, sudderde prenataal nog in de Rabo-buik. Voor mijn geestesoog torende symbolisch een financieel gezwel architectonisch hoog in de lucht, torens waar een scala schanddaden aankleefden. Libor, Euribor, maar ook Prime Champ hadden in hoogtijdagen journalistiek van zich laten horen. Het OM werd vaste klant aan de koffieautomaat van Rabobank Utrecht, New York, Londen, Tokio, Hong Kong, Singapore, of het Australische Perth.
De rechtbank in Oost-Brabant bijvoorbeeld, veroordeelde in 2014 de Rabobank om een schadevergoeding van 170 duizend euro (op zich peanuts binnen het totale drama) te betalen aan een Brabantse melkveehouder. De bank had namelijk zoals bij vele klanten haar zorgplicht geschonden bij de verkoop van een rentederivaat, anders gezegd: de zaak met kleine lettertjes en onhoorbaar gemurmel volledig belazerd. Zelfs een blinde paragnost kon aan de glanzende torens zien dat de brave burger in de beeldvorming meer dan eens bedot werd met: renteswaps (Financieel Dagblad: Rabo doet ´grondig onderzoek´ naar valsheid in geschrifte), wielersport (Telegraaf: Roemloze dood Raboploeg), het sociaal-cultureel paaien met een portie eerlijke RijksakademieOPEN, of met de plotselinge liefde voor het wereldvoedselprobleem, het banking for food.
President-commissaris Wout Dekker noemde in een Rabo-opwelling van vermeende openheid tijdens de jaarvergadering in 2014 (Telegraaf, 20 juni 2014) het beloningsbeleid van de leden van de raad van bestuur ‘matig’, en (slechts) een derde van wat de top bij vergelijkbare AEX-bedrijven verdienen. De voorzitter bij de Rabobank kon (in 2014) tussen € 923.500 en € 1.154.400 toucheren, en gewone leden een bedrag tussen € 707.200 en € 884.000.
Een ‘schijntje’, zo kon begrepen worden, vergeleken bij de aangekondigde verhoging in 2014 van de vaste salarissen met 20% van topmanagers bij Zalms staatsbank ABP Amro.
Dekkers type vergelijking (Rabo versus AEX-bedrijven) in 2014 doet denken aan het vergelijken van dopingschandalen binnen de wielersport. De dopingproblematiek bij de Raboploeg was, zo zou men kunnen zeggen, ‘slechts’ een fractie aan bedrog van wat Lance Armstrong de wereld cadeau deed. Wereldwijd worden eigen malversaties grosso modo relatief geacht in vergelijking tot een andere partij die men dan een meer maligne aard toedicht.
Zou met een dergelijke visie en beleid, een dergelijke interpretatie van de relatieve werkelijkheid, en met de charme van (ex-)Rabo-handelaren van het type Anthony Allen en Anthony Conti, ook de Kunsten zijn benaderd? Kon in vroeger dagen met een ambigue attitude de Prix de Rome in leven worden gehouden, in het recente heden de RijksakademieOPEN worden gesponsord, en het hart worden verpand aan andermans kunstcollecties?
Na het betalen van 774 miljoen euro boete aan toezichthouders in Nederland, het Verenigd Koninkrijk en de VS moet er toch nog wat kunstgeld beschikbaar zijn. Voor het goede doel zeg maar, voor de kunsten, voor het wereldvoedselvraagstuk, voor de immateriële zijde in het universum, de meer zachte kant van Rabo. Verily Klaassen, hoofd Kunstzaken Rabobank en Susan Gloudemans, directeur Trustfonds Rijksakademie hielden beiden recentelijk (2015) nog een ´schitterend´ verhaal:
“De duurzame samenwerking tussen Rabobank en de Rijksakademie van beeldende kunsten wordt de komende drie jaar voortgezet en daar zijn wij heel erg trots op! De Rijksakademie draagt bij aan kwaliteit en vernieuwing van kunstenaarschap door de meest talentvolle kunstenaars te selecteren voor een residency aan de Rijksakademie. Rabobank verbindt zich aan hét publieksevenement van het jaar: RijksakademieOPEN. Wij geloven in talentontwikkeling en door deze ondersteuning aan de Rijksakademie van beeldende kunsten kunnen wij daar een belangrijke bijdrage aan leveren.”
“In de visie van de Rijksakademie bouwen kunst en cultuur bruggen tussen individuen, gemeenschappen, steden, landen [het kan niet op] en is het daarmee een belangrijke geleider voor een verbonden samenleving. Dit sluit goed aan bij de gedachte van Rabobank: ‘een aandeel in elkaar’.” [cursief toegevoegd, mv.]. http://bit.ly/1PWwupH
De tranen komen in mijn ogen, mijn gemoed schiet vol, wenen, stortregens als een nimmer opdrogende moessonregen in Equatoriaal Afrika. De onbaatzuchtige bijdrage van de Rabobank aan de maatschappij, fietsend naar een betere toekomst. Hoor ik hier wellicht Scientology-geluiden, de betere wereld van Ron Hubbard zaliger? Als het niet met fietsen kan, met swapsen, dan maar de participatie aan kunst en cultuur updaten, of gaan met de laatste mode, het wereldvoedselvraagstuk, aandacht voor: klimaatverandering, grondstoffenschaarste, milieuvervuiling en een explosief groeiende wereldbevolking.
Waarom niet willen scoren met de kwaliteit van Derde Wereld-moedermelk ten zuiden van de Sahel, het samen met Wageningen Universiteit ontwikkelen van een biologisch-dynamische kunstgrasmat voor emotioneel gehandicapten, participeren aan gemodificeerd draaikontenvlees. Waarom niet het afnemen van de biecht bij Monsanto in Creve Coeur, Missouri, naast Rabo ook lid van Wageningen UR-participating organisation, welke zaadveredelaar groen keek van nijd toen het Zwitserse Syngenta, een andere agrochemical, door ChemChina werd overgenomen. Monsanto, de voormalige producent van Agent Orange voor de volledige vernietiging van Vietnam, liep de fusie met Syngenta mis en kon daardoor zijn besmette bedrijfsnaam niet laten opgaan in een sacraal, pak hem beet: Santo Syngenta of SyngentaSanto. Maar het edele Bayer schoot deze week onbaatzuchtig te hulp met een slordige 66 miljard dollar. Het territorium van de overleden CSU´er Franz Josef Strauss herbergt nu de grootste wereldmacht om de mensheid volledig om zeep te helpen.
Als een AH met en zonder Halal in de schappen moet ook de Rabo de aandacht van de klant ergens mee kunnen vasthouden, met een groene gemodificeerde revolutie bijvoorbeeld, zodat bonussen ‘wellicht’ weer kunnen worden ingesteld. Niet vooroplopend eerder volgend, zo meldde president-commissaris Wout Dekker in 2014 zalvend, en uiteraard gekoppeld aan de langetermijndoelstellingen van de coöperatie.
Alvorens in 2014 te emigreren naar een ver land besloot ik om als voormalig bestuurslid van een van de grote musea voor moderne kunst en bestuurslid Provinciale Raad bij de torens naar binnen te gaan, en me te laten verrassen door het toen nog dagverse aanbod binnen de Rabo Kunstzone. De bejubelde kunsten zouden echter weldra worden versoberd ten faveure van een andere Rabo-hobby. De sluiting leidde tot banenverlies, waaronder die van Ella van Zanten, Artistiek Leider Kunstzaken kunstinhoudelijke zaken (Kunstbeeld, 2014). De Rabo Kunstzone zou dientengevolge weldra worden ingezegend voor een andere Rabo-‘passie’: food & agribank.
Met food & agribank gloort uiteraard Wageningen UR (Wageningen University and Research Centre) aan de horizon, als universiteit de feitelijke onderzoekszetel voor de aan Monsanto´s doctrine gerelateerde bedrijven. Naast Bayer, Monsanto en enige andere ‘groene’ broeders is ook de Rabobank er holistisch ingedaald, is een van de participating organisations. Dekker deed er tenslotte zoötechnologie.
Prof. M.A.J.S. (Tiny) van Boekel, een Wageningse ´levensmiddelentechnoloog´ zo weggelopen uit de gaarkeuken van de agrochemicals, bad begin dit jaar vanaf de kansel de e-nummers-rozenkrans bij RTL Late Night van Umberto Tan. ‘Blikvoer beter dan zelf koken’, een schandelijke vertoning aan consumentenbedrog en -misleiding, de Rabo waardig. Frans Kok, eveneens een agrochemical, is emeritus voedingshoogleraar van de Wageningen Universiteit en voorzitter van de wetenschappelijke raad van het Kenniscentrum suiker & voeding, een lobbygroep van de suikerbietproducenten. Kok bakt het recent nog bruiner: ‘Suiker zit ten onrechte in het verdomhoekje, het is geen gif’, en ‘In Wageningen zou je 40 procent van de boel kunnen sluiten als we dat geld [van de industrie, de multinational] niet meer zouden aannemen’. (de Volkskrant, september 2016). De grote (voeding)gezagsdriehoek bestaat uit: de multinational – Wageningen Universiteit – de (Rabo)bank. Aan de Wageningse Dekkers en Koks en aan Rabo kunnen we de komende eeuw nog veel plezier beleven.
Een braaf Rabo-meisje in een even zozeer gedateerd Rabo-mantelpakje van het type dat later ook in een promotionele food & agribank-video als een ongelukkig gedomesticeerd schaap zou komen opdraven, heette mij welkom binnen Art is not Culture, en begeleidde mij naar de ruimte voor kunst gereserveerd. Bij het in ogenschouw nemen van de werken diende eenzelfde extrasensorisch gevoel zich bij mij aan als tijdens de aanblik van de blinkende mantels van de eenzame torens. Als docent beeldende kunsten maar ook als kunstbestuurder was ik getraind het kaf van het koren te scheiden. De Rabo-beweegredenen voor wat getoond werd, had alles te maken met de financiële hormonen van de coöperatieve moneymakers en niets met passie voor kunst: de kunsten slechts als gereedschap voor intrinsieke doelen de bank eigen. Commercie voerde de zekere boventoon, zoals in het oubollige Rabo-logo van Newell & Sorrell van het beroerdste soort. Commercie, met kunst als beduimeld instrument.
Het Rabo-instrumentarium bestaat uit kunstenaars die zich (terecht) goed laten betalen voor hun ‘vrije’ werk, en uit leidinggevende hoofden van kunst die als het er op aankomt, weinig tot niets in de melk te brokkelen hebben, en die het veld moeten ruimen als flirten met het wereldvoedselprobleem meer oplevert.
In de Rabo Kunstcommissie zal de voorzitter (een lid van de Raad van Bestuur) en de plaatsvervangend voorzitter (directeur Communicatie & Corporate Affairs) ongetwijfeld het laatste woord hebben. Het zijn de mannen wier vrouw thuis zelf het hertje van Han Vermeegeren, of godbetert, een blinkende Tretchikoff boven bankstel of bed heeft hangen. Het logo van de bank spreekt wat de smaak van de bestuurders betreft dan ook boekdelen: een knullig figuratief prentje van het type symbolische balpenillustratie op de kaft van de agenda van een slecht getalenteerde mavoleerling. Geen student zou er mee wegkomen op de Amsterdamse Rijksakademie, de Maastrichtse Jan van Eyck, de Amsterdamse Ateliers of de Staatliche Kunstakademie Düsseldorf, er uit worden geflikkerd, nooit worden toegelaten. Hoezo, Kunst is de barometer van de samenleving´, hoezo een brave Ulay in de kunstcollectie,
Kwaliteit is deels aangeboren, het gevolg van eerdere incarnaties die daar debet aan zijn: incarnaties bijvoorbeeld van Malevitsj, Kandinsky, Mondriaan en Rothko tijdens moors iconoclasme in Al-Andalus, tussen 711 en 1492. Talent kan echter ook met een volle zak duiten ingekapseld worden, verstikt. De Rabobank (Van Zanten) meldde namelijk in 2013 in de pers welhaast triomfantelijk (YouTube) dat zij (de bank) Fernando Sánchez Castillo´s engagement met de Spaanse geschiedenis (Castillo becommentarieerde reeds vele malen kritisch en gepassioneerd fascistisch dictator Francisco Franco) in hun laatste project hebben weten te ‘verruimen’, hem qua ontwikkeling ‘al jaren op de huid zaten’. ¡Extraordinário!, je moet als bank maar durven, hoe buitengewoon schandelijk: paternalistisch, gedomesticeerde censuur. Misschien dat El sueño de la rázon een maatschappijkritisch broertje of zusje had moeten krijgen, een El sueño de la prenda (De droom van de verpanding), analoog aan de titel van het boek van Paulien Derwordt dat wegens ´maatschappelijk engagement´ onder de hamer kwam.
Hoofd Kunstzaken, goed voor veel voorbereidend werk, en in verband met belangen van de bank de voorzitter van de Kunstcommissie (lid Raad van Bestuur) vooral naar de ogen kijkend, moet bij aankopen feitelijk voor spek en bonen hebben meegedaan in de besluitvorming.
De positie van de hoofden Kunstzaken binnen de banken, zeg maar de kunsthistorische ´wetenschappers´, is arbitrair. Het is als met de wetenschappers die in Wageningen op de payroll staan en met een door BASF gesponsorde leerstoel Reproductie- en ontwikkelingstoxicologie, zeg maar Pesticiden-leerstoel, feitelijk in dienst staan en stonden van zaadveredelende Monsanto´s, of fungeren als ware het APA-psychiaters (conflict of interest) die via de DSM-bijbel de grote farmaceuten aan hun gerief helpen. Modern mecenaat. Je vraagt je af waarom vroegere eerbare studenten kunstgeschiedenis, cultuurwetenschappen of kunstbeleid en management zich later encanailleren met banken en bedrijven die feitelijk geen reet met kunst ophebben, de boel belazeren, als broodheer de Muze een loer draaien als het hen zo uitkomt.
Om een meer duidelijke blik te kunnen werpen op ´onafhankelijke wetenschappers´ in de kunsten, directeuren van musea, (voormalige) hoogleraren kunstgeschiedenis en andere ´geëngageerde´ kunsthistorici, maak ik een sprongetje in de tijd. We schrijven het jaar 2008.
De megalomane Rabotorens van Babel stonden nog in de steigers toen Robert-Jan Muller, voorzitter van het bestuur van AICA Nederland (International Association of Art Critics) op 15 oktober 2008 verslag deed van het Symposium Vereniging Rembrandt: collectioneren voor de openbaarheid dat als titel meekreeg Bondgenoten of tegenpolen?
In het Duisenberg auditorium van Rabobank Nederland draafden de publiciteitsgeile Geer, Goor en Gordons van kunstkritiek en kunstverkeer een voor een op. In zijn verslag besteedde Robert-Jan Muller aan eenieder royaal aandacht, heel fijn, zelfs aan Dirk Scheringa van de voormalige DSB, de kunstkenner van ‘echte’ plaatjes. De kunstminnende banken zullen verheugd zijn geweest, niet in het minst gastheer Rabobank die naast de wielersport ook koffieschenken voor eigen voordeel sponsort. Een speciale vermelding in Mullers verslag, weliswaar uiterst summier, betrof zijn ´aandacht´ voor de afsluiting van minister Plasterk, in 2008 nog minister van Onderwijs, Kunst en Wetenschap.
Minister Plasterk moet de meute aan kritiekloze onnozele kinderen die het woord die dag voerden, de betrokken en bevlogen specialisten, met enige politieke en bestuurlijke ergernis hebben aangehoord. Daarbij moet hij hebben geconstateerd dat wat de participatie aan kunst van banken en bedrijven betreft, de kern, de aankopen, onbenoemd was beleven. In een ministeriële vermaning liet Plasterk weten dat niet vergeten mag worden dat de aankopen slechts kunnen worden gerealiseerd met het geld verdiend aan de kleine man.
Muller besloot zijn ‘verslag’ op 15-10-2008 met:
“Een afsluitend woord van minister Plasterk bracht niets nieuws, behalve de vaderlijke vermaning dat nooit vergeten mag worden dat banken en bedrijven aankopen financieren met het geld verdiend aan de kleine man met de kleine beurs. Deze opmerking bleef een merkwaardige noot (vet toegevoegd, mv.) in een dag waarop vooral veel grote concepties omtrent het verzamelen aan bod kwamen en de kredietcrisis nergens een noemenswaardige rol speelde.” http://bit.ly/1mCmVAq
De voorzitter van de AICA moet een te grote Rabo-pet op zijn kop hebben gehad. Getuige zijn verslag over Plasterks afsluiting, behoort hij politiek en maatschappelijk tot een andere planeet, een blinde op de tast in het museum van de wereld die slechts ‘een belegen schoonheidsideaal’ in het vaandel moet hebben staan waar geen horzel te bekennen valt: wars van actualiteit en enige maatschappelijke relevantie.
Het belang van banken en (de meeste) bedrijven is a priori niet gelegen in het stimuleren van de kunsten, maar in het generen van inkomsten waardoor torens van Babel kunnen worden gebouwd waar vetgemeste bonusmanagers domiciliëren die met kunst en vliegwerk klanten met renteswapzaken om zeep helpen.
Het is maar moeilijk voorstelbaar dat een conceptueel kunstenaar, politiek activist en filosoof als Ai Weiwei zich zou encanailleren met banken die op hun beurt zich inlaten met regimes die zich tegen persvrijheid en de kunsten keren. Rabobank heeft grote belangen in China. Duizend bloemblaadjes tegen één (De Tank Man ten spijt, er valt geen politieke buil meer aan te vallen) dat dienstdoende hoofden kunstzaken binnen Rabobank de instructie meekregen om werken van ‘dissidente’ kunstenaars als Ai Weiwei zoveel mogelijk dan wel niet toegang te verschaffen tot de kunstcollectie binnen de torens. In de Rabo kunstcollectie is in politieke zin dan ook weinig dissident geluid te horen, en al helemaal geen die de belangen van de bank in den vreemde ernstig zou kunnen schaden. Hoezo kunst, slechts decoratief grachtengordelbehang om de bank op te fleuren waarbinnen de klant op het verkeerde been kan worden gezet.
Wat de Kunsten betreft, had de naam van de Rabobank ook vervangen kunnen worden door die van menig andere nationale of internationale bank of bedrijf. Met kunst heeft het weinig te maken, en alles met sociale manipulatie. De namen van wetenschappers in de kunsten die banken en bedrijven dienen, de dames en heren kunsthistorici, zouden voor hetzelfde geld vervangen kunnen worden door de namen van ‘wetenschappers’ die multinationals wereldwijd van dienst zijn met gedocumenteerde leugens in een dubbel glimmend Toren van Babel-jasje.
TOEGEVOEGD 04-09-2018
Liegen over kunst, liegen over voedingsmiddelen: de Rabobank ten voeten uit. De Reclame Code Commisse (RCC) pakte de Rabo bij zijn staart en plofkippenpoot en kookte er soep van. Lees en huiver:
Rabobank is Liegebeest 2018
“Rabobank lanceerde dit jaar een tv-campagne met de slogan ‘Growing a better world together’. In die campagne “doet Rabobank alsof ze de voedingssector wil verduurzamen”, stelt Wakker Dier. “In werkelijkheid investeert men in plofkippen, megastallen en fastfoodketens.”
“Volgens Wakker Dier, dat daarvoor het rapport Eerlijke Bankwijzer raadpleegde, investeerde Rabobank tussen 2012 en 2017 €6,8 miljard in grote vleesbedrijven zoals fastfoodketens KFC, McDonald’s en de Oekraïense ‘plofkippengigant’ MHP. Anne Hilhorst van Wakker Dier: “Growing megastallen together geeft geen betere wereld.””
_________________________________________
Relevante artikelen die deel uitmaken van de serie
DOCUMENTO ARTE MAFIA – DESPOTISMO
Nationale ombudsman Reinier van Zutphen: Wij zijn er niet voor de burger, wij zijn niet Alex Brenninkmeijer!
Van Gogh Museum: Aardappeleters in Nigeriaanse Shell oliesaus
De Bernhard-bias van Soestdijk
SNS Bank – De vileine Timmermannen van de SNS
De Kunsten & de Rabotorens van Babel
De ´Fair trade´-jongens van Panama
De Wurger van de NS
Het Mitros-huwelijk van mr. Henk Peter Kip en freule Margreet van Breunissen
AIVD-NSA: tussen mondholte en anus
KLM-flatulentie en gemodificeerd draaikontenvlees
Criminologie en het nature-nurture-debat
República Banana Holandesa
SNS Bank, foppen zonder speen, da’s pas foppen
500 jaar kabinetten-Calvijn I, II en III
Mediumistic Journalism, paranormale onderzoeksjournalistiek, bevat tevens de series
DOCUMENTO ARTE MAFIA – MEDICO
DOCUMENTO ARTE MAFIA – JUSTICIA
DOCUMENTO ARTE MAFIA – QUIMICO
DOCUMENTO ARTE MAFIA – DESPOTISMO
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – CURA
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – PASADO & FUTURO
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – REENCARNACION
DOCUMENTO ARTE PARANORMAL – ARTE POR ARTE
Update 04-09-2018
__________________________________________________________________________________
© MARTIEN VERSTRAATEN
Psychic & mediumistic healer. Past life regression therapist.
Into practice since 1985 (Holland, Curaçao, Brazil, Spain).
Mediumistic journalist. Author.
Formerly professor of visual arts
HAN University of Applied Sciences,
Department of Visual Arts, Nijmegen, Holland.
Formerly professor of visual arts & metaphysical methodology
NHL University of Applied Science
Formerly Faculty of Education of the Leeuwarden Polytechnic,
Department of Visual Arts, Groningen/Leeuwarden, Holland.
Formerly governor of art and culture
Member of the board for Cultural Advice of the County of Groningen
Groningen, Holland
Member of the general board of the Groninger Museum
Groningen, Holland
_______________________________________________
DESTINATIONS – Laboratory for Intuitive Intelligence
Spain – Holland – Curaçao – Brazil
CONSULTORIO PARANORMAL ANDALUCÍA
Jerez de la Frontera, Cádiz, Spain
www.martienverstraaten.com